Blog Rebekka: ‘Het zit diep in mijn systeem dat er iemand ontbreekt’

Het water in de waterkoker begint te borrelen en ik trek de mokken uit de kast. Mijn gezinsleden zijn bij mij thuis op bezoek, zonder aanhang. Ik noem het ook wel: de vaste kern. Mijn broers, zus en vader zitten in een kringetje in mijn niet zo grote woonkamer terwijl ik thee zet.

Zesde onderzetter

Er worden ervaringen uitgewisseld door de jonge ouders over de slaapregressies van de baby’s. Ondertussen pak ik de stapel onderzetters en spreid ik ze uit over tafel. Een, twee, drie, vier, vijf… De zesde onderzetter blijft in mijn hand liggen. Hoe kan dat? Ons gezin zonder aanhang telt altijd zes mensen. Maar iedereen heeft al een onderzetter. Een kort moment staar ik naar mijn salontafel en heb ik een error. Dan realiseer ik het me weer: nummer zes is mama. Mama is er niet meer.

'Nieuwe normaal'

Het is nu bijna vier jaar geleden dat mama overleed. Maar nog blijf ik me vergissen in deze dingen. Het moet toch allang in mijn systeem zitten dat ze er niet meer is? Dat vijf het ‘nieuwe normaal’ is geworden?

Maar het zit juist diep in mijn systeem dat er iemand ontbreekt. Dat is een realisatie die af en toe omhoogkomt en waar ik dan weer van schrik. Dit is mijn leven nu en het wordt ook nooit meer anders. 

Het went nooit

Iets meer dan een halfjaar nadat mama was overleden, had ik een gesprekje met iemand. Ze vroeg: ‘Hoe gaat het nu met je?’. Ik begon hevig te snikken. Ze sloeg haar armen om me heen en zo stonden we een tijdje. ‘Ik kan niet geloven dat mama er al zo lang niet meer is,’ vertelde ik. ‘Heel eerlijk,’ begon ze schuldbewust te vertellen, ‘toen ik deze vraag stelde, dacht ik helemaal niet aan het overlijden van je moeder, want dat is al zoveel maanden geleden.’ Zou ze hebben gedacht dat ik er wel aan gewend was geraakt?

Inmiddels weet ik wel beter. Er kunnen maanden en jaren voorbijgaan. Dat verandert alleen niets aan het gemis. Het zal nooit wennen dat er altijd een persoon ontbreekt. 

Nooit meer compleet

En het zijn van die kleine momenten die me, ook vier jaar later, daarbij stil doen staan. Het zien van een programma dat mama graag keek. Een lied horen waarvan ik weet dat ze het mooi vond. Zelfs een bepaalde aanbieding in de folders waarvan ik weet: dit had ik anders aan mama verteld, want zij was dit gaan inslaan. Het is die stoel die leeg blijft en de zesde onderzetter waar geen mok met thee op gezet hoeft te worden. Sterrenmuntthee wel te verstaan. Niemand in huis nam dat, behalve mama. Toch zit er sterrenmuntthee in mijn theedoos. 

Soms schrik ik kort van dat er iemand ontbreekt. Dan weet ik weer: we gaan door, maar compleet zullen we nooit meer zijn. Er is een plek die alleen zij kan opvullen.

• Blog Rebekka | ‘Nog vaak voel ik me een klein meisje dat advies van haar moeder nodig heeft’

  Blog Rebekka | ‘Nog vaak voel ik me een klein meisje dat advies van haar moeder nodig heeft’

• Blog Rebekka | ‘Ik heb er alles voor over om weer naast mijn moeder te zitten’

  Blog Rebekka | ‘Ik heb er alles voor over om weer naast mijn moeder te zitten’