Blog Rebekka | ‘Hoe verder weg van haar sterfjaar, hoe benauwder het voelt’

Er staat slechts een klein beetje wind, maar toch moet ik hard werken om vooruit te komen met de fiets. Ook de grijze lucht geeft me niet echt energie om door te trappen. In de verte hoor ik vuurwerkknallen. Het is al weken aan de gang, maar hoe verder we in de decembermaand komen, hoe meer knallen er zijn. Soms laat een knal me opschrikken met het besef dat het jaar alweer bijna voorbij is. 2024 wordt afgesloten. Het nieuwe jaar staat voor de deur.

Jaren als boeken

Jaren vergelijk ik graag met een boekenserie. Ieder jaar is een nieuw deel dat aan de reeks wordt toegevoegd. Met de jaarwisseling wordt het oude boek definitief gesloten en mag je hem niet meer herlezen. Je kan alleen nog de kaft bekijken. De meeste personages hebben weer een rol in het volgende boek, maar er zijn ook personages die niet meegaan. Die blijven voor altijd achter in het vorige boek.

Mama is achtergebleven in 2021. Hoe verder weg ik van dat jaar ben, hoe benauwder het voelt. Het is telkens langer geleden dat ik haar heb gesproken, haar een knuffel heb gegeven of haar schaterlach hoorde.

'Ze gaat met je mee'

Mensen vertellen me soms: ‘ze gaat met je mee’. Ik snap dat het troostend bedoeld is, maar ik denk zelf niet dat het waar is. Of eigenlijk: ik hoop dat het niet zo is. Voor haarzelf.

Natuurlijk had ik haar ook weer willen vertellen over het afgelopen jaar. Er is weer veel gebeurd, ze heeft veel niet meegemaakt. Ik wil haar verhalen vertellen over mijn stageperiode en over mijn mooie reis naar Indonesië. En ik zou zo graag wat bemoedigende woorden van haar kant willen horen voor het afronden van mijn studie.

Geen pijn

Maar er is ook genoeg in deze wereld waarvan ik hoop dat ze dat niet meer meekrijgt. Hopelijk ziet ze niet alle keren dat ik verdrietig ben en weet ze niet hoeveel ik haar mis. Ik hoop dat waar ze nu is, ze het goed heeft. Dat ze geen pijn meer lijdt, want dat heeft ze veel te veel gehad in haar leven. Hoe graag ik ook nog zou willen dat ze hier was, het geeft mij meer troost om te bedenken dat zij hier niet meer is en geen pijn meer heeft.

Oliebollenbeslag

Een volgende knal in de verte brengt me weer terug naar mezelf op de fiets. Ik nader de winkelstraat en zie mensen voorbijlopen met oliebollen. Ik glimlach en denk aan alle teiltjes oliebollenbeslag in de woonkamer, mama druk in de keuken en de geur van verse oliebollen.

Mama gaat niet meer mee met mij naar het nieuwe jaar en dat doet pijn. Maar ik hou haar wel vast in herinneringen. Dus blijf ik daaraan denken en blijf ik haar benoemen in gesprekken. Ook in 2025 en elk ander boek dat aan de serie toegevoegd gaat worden.

• Blog Rebekka | ‘Thuis bestaat niet meer’

  Blog Rebekka | ‘Thuis bestaat niet meer’

• Rianna (14) verliest haar vader: ‘Ik was boos en gaf hem de schuld dat hij uit ons leven was weggegaan’

  Rianna (14) verliest haar vader: ‘Ik was boos en gaf hem de schuld dat hij uit ons leven was weggegaan’