Blog Rebekka | ‘Ik heb er alles voor over om weer naast mijn moeder te zitten’

vandaag · 05:44

Update: vandaag · 05:44

Rebekka’s moeder was iedere zondagochtend op de voorste rijen van de kerk te vinden. Alleen als ze écht ziek was, sloeg ze een kerkbezoek over. “Ik vind het nu lastig om alleen te gaan, de kerk is gevuld met herinneringen aan haar.”

Blijf ik liggen of ga ik? Mijn mobiel trilt hyperactief. De wekker vertelt me dat ik mijn ogen moet openen, want over anderhalf uur begint de kerkdienst. Bijna automatisch rol ik me nog een keer om en sluit ik mijn ogen. Als ik blijf liggen, zou ik ook weer zo een paar uur kunnen slapen.

Maar dan hoor ik ineens de stem van mijn moeder in mijn hoofd: “Hup eruit! Wees een grote meid!” Ze had weinig boodschap aan hoe laat je was thuisgekomen, je gaat gewoon. Ik bijt op mijn lip. Want de kerk is ook een van de plekken waar ik telkens besef dat zij er niet meer is. Dat maakt alleen naar de kerk gaan lastig.

Enthousiasme

Mijn moeder was actief lid van de kerk. Ze zette zich graag in, vooral voor kinderen. Als juffrouw had ze een groot hart voor hen. Daarom hielp ze graag met kindermomenten en speelde vol enthousiasme kinderliedjes, want muziek was haar andere grote liefde. Met haar gitaar en haar natuurlijke gave voor organiseren had ze in een mum van tijd de hele gemeente in canon aan het zingen.

'Eerlijk is eerlijk, als tiener vond ik het niet altijd leuk om naast mijn moeder te zitten'

En ze was er ook altijd. Mijn moeder moest zich écht beroerd voelen om een zondagochtend over te slaan. “Ga je morgenochtend of ’s avonds mee?” vroeg ze dan, omdat ik vaak moest werken. Tegenwoordig moet ik mezelf te rade gaan: ga ik morgen met mezelf naar de kerk, of kijk ik de dienst op de laptop thuis?

Zangstem

Eerlijk is eerlijk, als tiener vond ik het niet altijd leuk om naast mijn moeder te zitten in de kerk. Mijn moeder kon goed zingen, maar had ook een volume waar ze de hele kerkzaal mee vulde. Wanneer zij piano speelde en ik aan de andere kant van de kerk zat, kon ik haar nog horen zingen. Soms vond ik dat best beschamend.

Ze zat ook graag op een van de eerste rijen. Dat mensen achterin gingen zitten terwijl de hele kerkzaal verder leeg was, vond zij niet te begrijpen. Dus daar zaten we, altijd lekker in het zicht. Wat vond ik dat soms afschuwelijk.

'Overal zijn mensen die mijn moeder gekend hebben, die haar misschien ook wel missen'

Inmiddels zou ik er zoveel voor over hebben om weer vertrouwd naast mijn eigen moeder te zitten. Zelfs al is dat dan op één van die eerste rijen.

Doe niet zo gek

In mijn eentje naar de kerk gaan en een plekje zoeken, ik raak er maar niet aan gewend. Soms, in een paniekmoment over het alleen zijn, app ik op zaterdagavond mensen af met: “Mag ik bij jou zitten morgen?” Doe niet zo gek, denk ik dan wel eens. Je bent volwassen. Je kan prima alleen ernaartoe gaan.

Vandaag vind ik toch weer de moed om mezelf uit bed te trekken en in mijn eentje op de fiets te stappen. Na nog een keertje slikken stap ik, uit de gure kou, de kerkhal binnen. Overal zijn de bekende, vertrouwde gezichten die ik groet. Mensen die mijn moeder hebben gekend, mensen die er voor ons waren in de laatste periode van haar leven en mensen die haar misschien ook wel missen. Hoe alleen ik me soms ook voel, de herinneringen aan haar, op deze plek en bij deze mensen, bieden me dan toch weer troost.