Blog Petra | Ik mis de toekomst die er nooit zal zijn

Oh ja, we hadden er ooit drie

Steeds vaker word ik geconfronteerd met het feit dat Wilfred verder en verder bij ons weg raakt. Het maakt me verdrietig. En ook boos! Waarom moest het zo gaan? Waarom kan ik niet gewoon genieten van een 28 jarige oudste zoon? Waarom moet ik het doen met herinneringen zonder toekomst? Met een paar dozen met kleding en spulletjes van hem? Met filmpjes en foto’s?

Het lijkt soms alsof mijn leven weer een beetje gewoon aan het worden is. Ik doe m’n werk. Ben begonnen met een opleiding. Leef mijn leven. Het is alsof het er een beetje bij gaat horen dat Wilfred er niet meer is. Een leven met twee kinderen. En oh ja, we hadden er ooit drie…

Jonge mensen die doorgaan met hun leven

Wilfred had veel vrienden. In Nederland en in Maleisië. Na en door zijn overlijden is het contact met een aantal van hen anders geworden. Ze bezoeken ze het graf van Wilfred. Ze komen bij ons op bezoek. We eten hamburgers en kaassoufflé’s. Drinken een biertje en spelen spelletjes. Af en toe krijgen we een berichtje als één van hen aan Willy moet denken of een lied hoort dat hem of haar aan hem doet denken.

Ik geniet daarvan. En ik zie hem in zijn vrienden. Jonge mannen en vrouwen die midden in het leven staan. Die relaties krijgen. Van elkaar houden en met elkaar trouwen en kindertjes krijgen. Jonge mensen die door gaan met hun leven en ondertussen hun maatje missen en dit met ons delen.

‘Ik wil het ze wel toe schreeuwen: “Realiseer je dat het niet vanzelfsprekend en normaal is!”‘

Ik mis ook zijn toekomst

Wat kan ik verlangen naar een drankje samen met Wilfred. Naar een goed en vertrouwelijk gesprek met hem over wat 28 jarige zoons zoal bezig houdt. Wat zou het heerlijk zijn als ik het met hem gewoon nog kon hebben over keuzes in het leven, ‘gedoe’ met meisjes. “Mam, hoe doe ik dat?” Uitdagingen en ‘worstelingen’ in relaties. Het kiezen van een volgende stap in je leven… “Mam, ik ga haar ten huwelijk vragen!”…

Ik zal het nooit van hem horen en meemaken. Ik word geen schoonmoeder van zijn vrouw en geen oma van zijn kinderen. En naast dat ik hem mis, mis ik ook zijn vrouw en kinderen, zijn toekomst…

‘Hoe heerlijk zou het zijn geweest om vol verwachting te zijn van de komst van een kleine Willy.’

Het maakt me verdrietig en boos dat ik dat mis met Wilfred. Moet missen… wat zou het fijn zijn geweest om zijn vrouw voor het leven in ons hart te sluiten. Hoe heerlijk zou het zijn geweest om vol verwachting te zijn van de komst van een kleine Willy…

Jaloers

Het maakt me jaloers, en daar ben ik niet trots op. Maar wat benijd ik vrouwen om mij heen. Moeders met trotse verhalen over hun kinderen die gezond, succesvol en vooral lévend rondhuppelen in dit leven. Moeders die foto’s van mijlpalen van hun kinderen op social media plaatsen. Of van hun gelukkige, complete gezin.

Ik wil het ze wel toe schreeuwen: ‘Realiseer je hoe waardevol dat is! Dat het niet vanzelfsprekend en normaal is!’

Ik geniet van het leven. Ik geniet van mijn gezin. Van onze (andere twee) kinderen en schoonzoon. Ik geniet van het leven van de vrienden van Wilfred. Maar wat mis ik het leven met hem!