Blog Petra | ‘De laatste maanden herbeleven’

De tijd gaat door en door

De tijd gaat door en door. Ik denk niet langer in dagen of weken dat Laura hier niet meer is, maar in maanden. Over een paar maanden zal het eerste jaar om zijn. Een heel jaar zonder mijn lieve dochter.
Het is onvermijdelijk, de tijd die maar doorgaat, net als het overlijden van Laura. Ik kan er niets tegen doen en voel me machteloos als ik moet constateren dat ik met het verstrijken van de tijd verder van haar weg raak. Ik zou hem stil willen zetten en terugdraaien, zodat ik Laura daarmee terug kon krijgen. Maar ik moet verder, mee, omdat de tijd een vast gegeven is.

‘Ik beleef weer wat we samen meemaakten’

Ik denk meer en vaker terug aan de laatste periode dat Laura er nog was. En ik beleef weer wat we meemaakten. Het doet me veel als ik in de omgeving rijd van de kliniek waar ze verbleef, omdat alle herinneringen van toen verbonden zijn met die plek.
Ik denk eraan hoe ellendig Laura zich voelde en aan de therapie die ze moest ondergaan. Aan de spanning die dit meebracht voor haar, waardoor de paniek toesloeg.
Ik moet terugdenken aan de verpleegkundigen die voor haar zorgden, waarmee we in die intensieve tijd samen opgingen. Het maakt dat ik ook heimwee krijg naar hen.

‘Toen had ik nog hoop’

Toen had ik nog hoop. Hoop op genezing van mijn lieve meisje. Hoop op een toekomst met haar, samen met mijn jongens. Hoop op een beetje geluk, waarin we weer samen ons leven zouden leven.
Nu is die hoop weg.
Nu weet ik hoe het afgelopen is en het maakt me zó verdrietig als ik dat bedenk.
Er kwam geen herstel voor haar, en de hoop op de toekomst is vervaagd.
Verdriet en gemis is wat over is, nu Laura is gestorven.

Alles voor haar opgeschreven

Op mijn schrijftafeltje liggen een paar notitieboeken. Vorig jaar heb ik bijna alles wat er met Laura gebeurde opgeschreven voor haar. Als ze weer beter zou zijn, zou ik die schriften aan haar gegeven hebben. Zodat ze na kon lezen wat er allemaal gebeurd was en hoe ik het als haar moeder heb beleefd.

Stilstaan bij wat er toen gebeurde

Ik lees terug wat ik opgeschreven heb. En ik voel weer de depressie die drukte op Laura. De angst en stress waar ze zoveel last van had. Stress die soms oversloeg op mijzelf. Wat heb ik me veel zorgen over haar gemaakt!
Het is zwaar om mezelf hiermee te confronteren. Nu ik alles weer lees, besef ik wat er allemaal gebeurd is. Toen moest ik door en door. Nu kan ik stilstaan bij wat er speelde en komt het verdriet ook daarover naar boven.

‘Toch ben ik blij dat ik ze nu heb’

De schriften heb ik nooit aan Laura kunnen geven. Als ik ze in mijn handen neem, bekruipt het gevoel me dat ze hun doel gemist hebben. Toch ben ik blij dat ik ze nu heb. Want ik had nooit alles kunnen onthouden wat er allemaal gebeurde. De schriften die ik volschreef, zijn nu een waardevol aandenken aan Laura voor mezelf.

Heb jij weleens last van depressieve gevoelens of maak je je zorgen over iemand anders? Neem gerust contact op met 113 via 0900-0113 of 113.nl.