Blog Patricia | ‘Verdriet en verder leven: hoe krijg ik dit ooit samen?’

Het is weer vakantietijd. Samen met de jongens en mijn lief geniet ik van de avondzon op een Duits terras. Ik voel me goed in mijn nieuwe rok en ben heel tevreden met het souvenirtje dat ik eerder vandaag heb gekocht. Een prachtige roze steen die thuis een plekje krijgt naast de urn van Mikki. Ik heb het duidelijk naar mijn zin en aan het luide gelach van de jongens te horen, geldt dat ook voor hen.

Dit gevoel houdt het hele weekend aan. Mikki is nooit ver uit mijn gedachten, maar de tranen blijven weg. Pas in de autorit naar huis, realiseer ik me dat ik voor het eerst na haar overlijden drie dagen niet heb gehuild.

Overspoeld door verdriet

Het rouwen kleurt het grootste gedeelte van mijn dag en dat valt me zwaar. Met deze paar dagen vakantie heb ik de lichtheid ontvangen waar ik zo naar verlangde. Ik zou dus best dankbaar kunnen zijn. Maar hoe dichter ik bij huis kom, hoe meer ik besef dat Mikki er niet is. Ik word overspoeld met verdriet en ik voel geen dankbaarheid, integendeel. Waarom heb ik in vredesnaam drie dagen niet om haar gehuild? Alsof zij niet belangrijk genoeg zou zijn om elke dag voor te huilen!

Genadeloos

Het is meer dan schuldgevoel, het is de angst dat ze verdwijnt als ik niet aan haar denk. Als ik geen verdriet meer voel, waar is ze dan nog?  Mijn lieve Mikki. Vlak na haar overlijden hoopte ik dat als alles hetzelfde zou blijven, ik haar niet achter zou hoeven laten in de tijd.
Maar de seizoenen wisselen elkaar genadeloos af, spullen gaan stuk of worden vervangen, zonder dat ik daar ook maar enig invloed op heb.
Er is al zoveel anders sinds de laatste dag dat Mikki bij ons was. De wereld zoals zij die kende bestaat ruim een jaar later allang niet meer. Hoe anders zal het straks zijn na twee, vier of zelfs 10 jaar.

Het is de strijd die ik in mezelf voer. Ik verlang naar hoop, naar perspectief en een nieuw doel, maar tegelijkertijd maakt het me ontzettend verdrietig en bang dat er een dag komt waarin ik niet meer zo rouw als nu. Zomaar doorgaan zonder jou lijkt alsof ik wil zeggen dat jouw leven niet belangrijk is geweest.

Ik moet opnieuw kiezen voor het leven, terwijl jij dat niet meer kunt, hoe oneerlijk is dat! Jij bent het waard dit verdriet te dragen en vergeten doe ik je niet. Maar ik moet ook verder. Hoe krijg ik dit ooit samen?

Dit is een blog die Patricia in 2019 schreef voor Ik mis je. Met haar toestemming hebben we deze blog herplaatst.