Blog Patricia | ‘Ook met kerst mag het verdriet gevoeld worden’

Dit is alweer de derde Kerstmis zonder jou, lieve Mik. Ik kan bijna niet geloven hoe snel de tijd is gegaan. Ik herinner me als de dag van gisteren hoe jij uitkeek naar kerst. Samen tuigden we rond half december de kerstboom op en hingen er chocoladekransjes in, die we zoals elk jaar van oma kregen. En zoals gewoonlijk, waren die er door ons al lang en breed weer uit gegeten, tegen de tijd dat het kerstmis was.

Zingende kerstman

Als we met kerst bij oma op bezoek kwamen, kreeg je geen genoeg van de dansende kerstman die ze voor haar raam had staan. Na jouw overlijden heeft oma nooit meer een kerstboom neergezet. Ze kon het niet opbrengen. Alleen de zingende kerstman werd nog uit de doos gehaald en mocht af en toe even voor haar dansen. Oma vertelde dat ze dat deed omdat – als ze heel stil was – ze in de verte jouw schaterlach kon horen.

Maar dit jaar is ook de dansende kerstman niet uit de doos gehaald. Misschien weet je het al, maar oma is er niet meer. Behalve jou, moet ik nu ook haar missen. Het liefst zou ik deze hele decembermaand overslaan, maar voor de jongens wil ik er toch proberen iets gezelligs van te maken.

We hebben net als vorige kerst lootjes getrokken en schrijven voor elkaar een kort gedicht. Ik denk dat je ervan genoten had! Het is allemaal zo anders geworden sinds je er niet meer bent. Ik mis hoe bijzonder jij alles vond en hoe je genoot van samenzijn met iedereen die je lief had.

Ik weet nog niet zo goed hoe ik kerst moet vieren zonder jou. Ik probeer meestal mijn verdriet te verbergen en gezellig te zijn. De jongens zeggen er niet zoveel over, maar ik vermoed dat zij hetzelfde doen. Maar dit jaar neem ik me voor het een beetje anders te doen. Ik haal het lampionnetje uit de kast dat jij zo mooi gemaakt hebt op school. Het was voor het kerstdiner bij jou in de klas. Niemand wist toen nog dat het de laatste keer zou zijn.

Kaarsje

De eerste twee jaar na jouw overlijden heb ik het niet neergezet. Ik werd er zo verdrietig van. Nu zal ik er een mooi kaarsje in branden en aan de jongens laten zien dat verdriet ook met kerst gevoeld mag worden.

De dansende kerstman van oma staat nu bij mij in de kelder, maar die blijft daar deze kerst nog even staan. Het doet teveel zeer nu. Wie weet volgend jaar, als ik er aan toe ben, haal ik hem uit de doos en laat hem dansen. En misschien, als ik heel stil ben, hoor ik jou en oma dan weer samen schaterlachen.