Blog Patricia | ‘Ik ben bang voor wat ik ga zien in het filmpje’

“Kun je je voorstellen dat Mikki na de zomervakantie alweer naar groep 8 zou gaan?” app ik naar Mabel, de tante van Mikki. Ze beantwoordt mijn appje met dezelfde verbazing: “Waar blijft de tijd.” De dag dat Mikki de diagnose hersenstamkanker kreeg zat ze net een paar maanden in groep 3. Gek genoeg was ik vandaag even kwijt in welke groep ze nu alweer zou zitten.

Filmpje van Mik

Mabel vertelt dat ze gisteren een filmpje van Mik keek, van toen ze bij haar aan het logeren was. Het moet zo ongeveer in de zomervakantie van het jaar 2016 zijn geweest. Ik kan me helemaal niet herinneren dat ze toen bij haar oom en tante logeerde. Gedurende de jaren verdwijnen verschillende stukjes uit het dagelijks leven met Mikki langzaam uit mijn herinnering. Ik word er verdrietig van.

Mabel vertelt dat ze het na lange tijd weer kon opbrengen het filmpje te bekijken. Ik begrijp haar gevoel maar al te goed. Ze appt of ik het filmpje ook wil hebben.

'Wat als blijkt dat ik er na zoveel jaar nog steeds niet goed mee om kan gaan?'

Mijn maag draait meteen om. Natuurlijk wil ik het filmpje graag hebben, maar ik ben ook bang voor wat ik ga zien. De eerste paar jaar na het overlijden van Mik keek ik bijna dagelijks naar filmpjes van haar, maar de laatste tijd vermijd ik het. Bang dat ik die rauwe pijn van haar missen aanboor. Wat als blijkt dat ik daar na zoveel jaar nog steeds niet goed mee om kan gaan? Haar weer zien bewegen, horen lachen en praten maakt zo pijnlijk duidelijk dat ze er niet meer is. Mabel appt me het filmpje, maar ik kijk het niet.

Afspelen

De volgende dag spookt het filmpje nog steeds door mijn hoofd. Het maakt ongetwijfeld weer stukjes van Mikki zichtbaar die ik al lang niet heb gezien. Ik pak mijn telefoon. Met een diepe ademzucht span ik al mijn spieren aan, alsof ik de pijn zo afweren kan, en druk op afspelen.

'Het is niet te voorkomen dat ik dingen van haar vergeten zal'

Meteen zie ik Mikki lopen door het beeld. Haar blonde paardenstaart zwaait heen en weer, en ze kijkt een beetje schuchter de camera in. Ze houdt haar duim voor haar mond, zoals ze deed als ze verlegen was. Ik hoor haar tante op geruststellende toon tegen haar praten. De pijn die ik verwachtte blijft uit. In plaats daarvan word ik overspoeld door de intense liefde die ik voor haar voel. Het ongrijpbare verlangen naar haar doet zeer, maar door de bewegende beelden voelt ze ook weer even heel dichtbij.

Het is een feit: de dagelijkse vanzelfsprekendheden uit het leven met Mikki raken steeds meer op de achtergrond. Met dat besef koester ik dit nieuwe filmpje nog meer. Het is niet te voorkomen dat ik dingen van haar vergeten zal. Maar ik haal troost uit de gedachte dat anderen de herinneringen aan Mikki ook in hun hart bewaren. Zoals in die van tante Mabel. Zo leeft een deel van haar nog altijd in anderen voort.

• Blog Patricia | ‘Raak ik de herinneringen kwijt als ik Mikki’s speelgoed wegdoe?’

  Blog Patricia | ‘Raak ik de herinneringen kwijt als ik Mikki’s speelgoed wegdoe?’

• Blog Petra | 'Er gaat een alarmbel bij me af als ik de blik in zijn ogen zie'

  Blog Petra | 'Er gaat een alarmbel bij me af als ik de blik in zijn ogen zie'