Blog Patricia | ‘Gelukkig stierf Mikki in haar eigen bedje terwijl ze sliep’

Mijn vriend Hugo en ik doen een stedentrip in Berlijn. Met een temperatuur van 35 graden slenteren we in de namiddag door Kreuzberg. Bij het boeken van de reis hadden we even geen rekening gehouden met een hittegolf.

Meisje van zes

We komen aan bij een indrukwekkende openluchttentoonstelling over de misdaden van de Nazi’s. Het is ondanks de hitte erg druk. Voor elk beeldbord staan drommen mensen. Mijn vriend wacht rustig op zijn beurt, maar ik ben het al snel zat. Mijn voeten doen pijn en ik krijg steeds meer last van de warmte. Ik loop alvast een stuk vooruit.

Mijn blik glijdt bijna willekeurig langs alle borden, maar blijft dan even hangen bij een foto van een klein meisje in de leeftijd van Mikki. Ze heeft een ontbloot bovenlijfje en kijkt met angstige ogen de camera in. Alles aan haar schreeuwt dat ze daar niet wil zijn. Het raakt me, maar ik loop toch door en besluit in de schaduw op Hugo te wachten. Ik kijk ondertussen op mijn telefoon, maar de foto van het kleine meisje blijft in mijn gedachten. Wat is haar verhaal?

Beschermen

Ik loop terug totdat ik weer bij het bord met haar foto ben. Ik wring mezelf tussen een groep mensen, zodat ik dicht genoeg ben om de tekst te lezen. Zes jaar is ze. Omdat ze epilepsie heeft wordt ze als geestesziek beschouwd.  Ze is bij haar ouders weggehaald en in een sanatorium geplaatst. Daar is ze vermoord. Overgeleverd aan mensen die vonden dat haar leven niets waard was.

Ik denk aan mijn lieve Mikki. Zes jaar was ze, toen ik hoorde dat ze een agressieve hersentumor had en niet lang meer zou leven. Ik wilde haar meteen beschermen voor angst en pijn. En als het lot echt niet te ontlopen viel, wilde ik dat ze veilig thuis mocht sterven. Gelukkig is het zo gegaan. Mikki stierf in haar eigen bed terwijl ze sliep.

Ik denk aan het kleine meisje op de foto, dat niets had misdaan. Zij stierf zonder mensen die van haar hielden, die haar konden troosten en behoeden van pijn. Met een knoop in mijn maag loop ik terug naar het grasveldje en probeer te huilen zonder dat iemand het ziet. Ik probeer mezelf te troosten met de gedachten dat dit meisje al meer dan 80 jaar dood is en geen pijn meer heeft. Het helpt maar een beetje. De foto laat me niet los.

Open wond

Als Hugo naar me toe komt vraag ik of hij het meisje ook heeft gezien. Hij weet meteen waar ik het over heb: “Zes jaar was ze, net als Mikki.” In zijn gezicht zie ik dezelfde pijn. Meer woorden zijn dan ook niet nodig. De dood van Mikki is nog steeds een open wond, en ik denk niet dat het echt helen zal. Maar met de angstige blik van het weerloze meisje in gedachten, ben ik nog zoveel meer dankbaar dat Mikki tot haar laatste moment veilig thuis was.

• Blog Jurgen | 'Nog steeds wil Tazz naar Luna's slaapkamertje'

  Blog Jurgen | 'Nog steeds wil Tazz naar Luna's slaapkamertje'

• Blog Patricia | ‘Ik ben bang voor wat ik ga zien in het filmpje’

  Blog Patricia | ‘Ik ben bang voor wat ik ga zien in het filmpje’