Blog Patricia | ‘Sinds ik een kind heb verloren, besef ik hoe kwetsbaar we zijn’

Maandagavond. Het is half acht en mijn jongste zoon is nog niet thuis. De voetbaltraining is een half uur geleden opgehouden, dus hij had er eigenlijk al moeten zijn. Ik voel een golf van ongerustheid opkomen en besluit te bellen. Er wordt niet opgenomen en de ongerustheid neemt een beetje toe. Ik sus mezelf met de gedachte dat hij op de fiets zit en daardoor niet in staat is op te nemen. Maar goed ook, want bellen op de fiets is gevaarlijk.

Paniek

Het is inmiddels acht uur en de ongerustheid slaat langzaam om in paniek. Ik probeer mezelf te kalmeren met relativerende gedachten. Hij is vast wat lekkers gaan halen in de supermarkt. Of de training liep uit en hij praat nog wat na met één van de jongens.

‘Wat als er iets gebeurd is?’

Het nare gevoel blijft. Waarom stuurt hij niet even een berichtje dat het wat later wordt, dan zat ik nu niet zo in onzekerheid. Ik besluit hem flink de waarheid te zeggen als hij straks thuiskomt. Áls hij straks maar thuiskomt. Mijn hart bonst in mijn keel. Wat als er iets gebeurd is en ik nog een kind verlies? Het kan je zomaar overkomen.

Angst

Ik bel opnieuw. Mijn hart bonst in mijn keel. Misschien zit zijn mobiel in zijn rugzak en hoort hij hem niet overgaan. Ik bel dus nog een keer. En nog een keer. Dit wordt te gek. Ik voel schaamte opkomen en maan mezelf te stoppen met bellen.

Ik heb vaak de angst gevoeld dat mijn kinderen iets overkomt. Een ongeluk op de fiets, een val van het klimrek of een verkeerde ontmoeting. Relativerende gedachten – en de realiteit die uiteindelijk altijd meeviel – hielpen deze nare stemmetjes weer het zwijgen opleggen. Totdat op 9 januari 2018 totaal onverwacht de diagnose hersenstamkanker kwam, en mijn lieve Mikki ongeneeslijk ziek bleek. Natuurlijk wist ik dat er kinderen waren die kanker kregen, maar toch niet míjn kind? Helaas, deze werkelijkheid viel niet meer weg te relativeren.

Kwetsbaar

Sinds ik een kind heb verloren, besef ik hoe kwetsbaar we zijn. De meeste dingen gebeuren niet en de kans dat een kind overlijdt is klein. Maar het kán. Dat maakt het leven extra kostbaar. Juist daarom gun ik mijn zoons van het leven te genieten, zonder het idee dat overal gevaar dreigt. Ik wil hen niet belasten met mijn angst voor nog een groot verlies. Maar hoe ga ik ermee om, nu relativeren na Mikki’s overlijden me niet meer helpt?

‘Het leven is kostbaar’

Plotseling hoor ik de voordeur opengaan. Mijn hart maakt een sprongetje. Zoonlief loopt binnen en zegt gedag. Zo kalm mogelijk vraag ik waarom hij zo laat thuis is. Hij kijkt me verbaasd aan en zegt: ‘De training begon een uurtje later, dat heb ik je vanmiddag nog geappt.’ Hij kijkt op zijn mobiel. ‘Waarom heb je me eigenlijk vier keer gebeld?’ Ik wil iets eerlijks zeggen, iets wijs en iets liefs. Maar ik kom er niet uit. In plaats daarvan haal ik nonchalant mijn schouders op en mompel: ‘Oh dat is al opgelost. Fijn dat je er weer bent kind.’