Blog Monique | ‘Zodra ik het woord “ambulance” hoor, springen de tranen in mijn ogen’

Nadat iedereen thuis de griep had doorstaan, was ik aan de beurt. En waar ik me normaal gesproken niet zo snel druk maak, voelde ik mij die ochtend echt beroerd. De druk op mijn borst was op zijn zachtst gezegd pijnlijk. Dus belde ik toch maar de huisarts. Gelukkig kon Bas mee en even later zaten we op het spreekuur.

Met de ambulance

Ik vermoedde een longontsteking, ik herkende de pijn van heel lang geleden. Maar omdat de druk dit keer links leek te zitten, was de huisarts er niet gerust op. Ze belde daarom met het ziekenhuis en besloot dat ik daar naartoe moest.

Met de ambulance.

Zodra het woord ‘ambulance’ werd uitgesproken, sprongen de tranen in mijn ogen. Alles in mij ging op slot. Mijn weerstand was groot: dat ging ik zeker niet doen. Bizar hoe dat werkt met trauma.

Geruststellen

Vlak na het overlijden van Richard moest ik mezelf geruststellen als ik een ambulance zag rijden. Vooral als deze met zwaailicht en geluid langsreed. Soms stopte ik ergens waar ik veilig stil kon staan om mijn ademhaling onder controle te krijgen. Het duurde een tijd voordat ik weer ontspannen kon autorijden met een ambulance in de buurt.

De ambulance doet me te veel aan Richard denken, ik heb er vaak één moeten bellen voor hem. Een enkele keer reed ik erin mee. Ik herinner me het geluid van de sirene in de verte. Ik kon goed horen hoe ver hij nog was, en telde af tot de hulp voor Richard eindelijk hier was.

Plaatselijke krant

Ook de brandweer kwam een keer. Toen werd Richard met een hoogwerker uit ons huis getild. Ik weet niet meer zo goed hoe dat allemaal gegaan is, het ging zo snel en ik maakte mij zoveel zorgen.

Wat ik nog wel weet, is dat onze halve straat voor ons huis stond te kijken en dat ik dat verschrikkelijk vond. Die avond stonden we al op het internet met een bericht in de plaatselijke krant. De volgende dag hield ik de kinderen thuis van school in de hoop dat het nieuws daarmee alweer verouderd was.

Eigen auto

Bij de huisarts stelde Bas voor om mij naar het ziekenhuis te brengen met onze eigen auto, zodat ik niet met de ambulance hoefde. De huisarts keek bedenkelijk, maar ging akkoord. Bas kreeg een instructie mee en in het systeem noteerde ze dat ik tegen medisch advies inging.

Eenmaal in het ziekenhuis ging het snel. Ik werd onderzocht en er werd bloed geprikt. De plakkers op mijn borst jeukten en er werd een longfoto gemaakt. Het was fijn om te merken hoe snel het allemaal werd opgepakt en hoe zorgvuldig ik werd gecheckt.

Keuze

Na een paar uur kwam het verlossende woord, ik mocht weer naar huis. Alles was gecheckt en ik was in orde. De dagen erna bleef ik in bed om uit te zieken en nam Bas het thuis over.

Even was ik bang dat de schrik om de ambulance mij weer zou raken, maar dat gebeurde niet. Misschien omdat ik dit keer een keuze had, en omdat het om mijzelf ging. Dat is toch heel anders dan wanneer je machteloos wacht, terwijl je partner voor zijn leven aan het vechten is.

• Blog Monique | ‘Ik wilde mijn zoon beschermen, maar de dood van zijn vader was onvermijdelijk’

  Blog Monique | ‘Ik wilde mijn zoon beschermen, maar de dood van zijn vader was onvermijdelijk’

• Werken in de zorg na verlies: ‘Soms dacht ik: ik heb een kind verloren, en jij hebt ‘maar’ dit’

  Werken in de zorg na verlies: ‘Soms dacht ik: ik heb een kind verloren, en jij hebt ‘maar’ dit’