Blog Monique | ‘Terugdenken aan toen is zo ongelooflijk intiem’

Het is een heerlijke zomeravond. De kinderen zijn nog heerlijk aan het spelen buiten.

Ik zit in de tuin met een boek. Het is het boek van Dirk de Wachter waarin hij op zoek gaat naar troost na zijn kankerdiagnose.

Ik ben al lang in dit boek bezig, ik leg het iedere keer weer weg. Zijn woorden laten me terugdenken aan negen jaar eerder. Wat was troostend voor mij, toen Richard ziek werd?

Ongestoord

Ik merk dat ik het fijn vind om alleen te zijn op dit soort momenten. Ongestoord kunnen staren en even terug naar toen met de inzichten van nu. Dit lukt me maar lastig als Bas thuis is. En dat terwijl hij mij alle ruimte geeft. Maar terugdenken aan toen is zo ongelooflijk intiem, dat ik het graag bij mezelf hou.

'Dat was troostend. Het dagelijkse leven rondom ons gezin dat zich afspeelde'

Ik denk aan wat fijn was in die periode en ontdek dat het vooral met de kinderen te maken heeft. Een kinderfeestje dat gevierd moest, een zwemdiploma en een optreden op school. Ze was het schaap in de kerstmusical!

Dat was troostend. Het dagelijkse leven rondom ons gezin dat zich afspeelde.

Het nieuwe leven in mijn buik dat zich aandiende. De echo’s, het horen van het hartje. Een babykamer die ik schilderde.

Liefde en verdriet

Ik weet dat Richard hier ook troost uit haalde. Het is iets dat ik zag in zijn ogen, een combinatie van liefde en verdriet. Het vooruitzicht van er niet meer bij zijn later.

In een vroeg stadium van zijn ziekte, al ging het supersnel, kon hij ons al vertellen dat hij vooral wil dat we verder leven. Dat we er iets van maken met elkaar.

'Hij vertelde de kinderen dat hij wil dat ik opnieuw verliefd word'

Hij vertelde de kinderen dat hij wil dat ik opnieuw verliefd word. Dat wilden we toen helemaal niet horen, en toch…

Dirk de Wachter schrijft: “Dat wij, mensen, deel uitmaken van een verhaal in de tijd, vind ik troostend. Ooit is iets geweest en via ons wordt dat dan weer doorgegeven naar een verder leven.” (uit: Vertroostingen, gewone woorden van Dirk de Wachter)

De kinderen komen binnen, het is al laat maar dat geeft niet. Morgen zijn we vrij.

Ik leg mijn boek weg. Tijd voor een ijsje en een knuffel. Ze lijken op hun vader. Ieder op hun eigen manier. Mooie mensen zijn het.

• Blog Monique | ‘Deze is dan zeker van je tweede man?’

  Blog Monique | ‘Deze is dan zeker van je tweede man?’

• Blog Arjan | ‘Door mijn wanhoop en tranen heen lach ik: ‘Wat doe jij nou?’

  Blog Arjan | ‘Door mijn wanhoop en tranen heen lach ik: ‘Wat doe jij nou?’