Blog Martijn – Vader en zoon (5) twee weken op vakantie zónder Marleen

Laat die vakantie maar komen

Na een laatste check draai ik de deur achter me op slot. ‘Laat die vakantie maar komen’, zeg ik zonder al te veel overtuiging tegen mezelf. We zijn al eerder samen kort op vakantie geweest en dat ging goed. Nu gaan we voor het eerst twee weken weg. Hoewel ik er verstandelijk gezien zin en vertrouwen in heb, is mijn gevoel anders.

We komen uiteindelijk bij ons vakantiehuis op een boerderij aan. Het ligt afgelegener dan ik dacht. Het huis heeft een statige entree met dubbele deur en daarboven een bordes. Direct denk ik aan Marleen. Dit had ze prachtig gevonden: vanaf het bordes zwaaien naar het volk. Nou ja, in dit geval een stel koeien, maar toch.

Een slechte film

Die avond kleurt de lucht zwart. Het begint met bakken te regenen en even later barst het onweer los. Mijn zoon vraagt of ik boven blijf tot hij slaapt deze eerste nacht. Ik zeg ‘ja’ en zit tot half elf te wachten tot hij slaapt. Te wachten in de schemering, alleen met mijn gedachten.

De gebeurtenissen van de afgelopen jaren trekken voorbij. Soms voelt het nog steeds surrealistisch, alsof ik naar een slechte film over mijn eigen leven kijk. De regen en het onweer in de verte zijn een passende soundtrack.

Na een tijdje schiet me te binnen dat gitaar spelen goed werkt. Gelukkig heb ik een gitaar meegenomen. Enigszins opgeklaard stap ik uiteindelijk in bed en val redelijk snel in slaap.

Ons liedje

De avond erna wil mijn zoon eten bij de lokale pizzeria. Maar kort na aankomst wordt hij steeds stiller. Nadat hij vier hapjes van zijn pizza heeft gegeten, wil hij niet meer. Ik zeg dat hij toch echt wat meer moet eten. Hij kijkt me aan met grote trieste ogen. De tranen komen al snel. Hij huilt zonder geluid dikke tranen. ‘Zit je vol of vind je het een beetje spannend, zo in het buitenland?’, vraag ik hem. ‘Ik vind het een beetje spannend’ zegt hij en gaat tegen me aan hangen. ‘En ik mis mijn mammie.’

Ik sla mijn arm om hem heen en precies op dat moment klinkt uit de stereo de openingszin van ‘Vivimi’ van Laura Pausini. Mijn hart slaat een slag over. ‘Ons’ liedje. Het nummer dat Marleen woord voor woord voor me vertaalde toen we elkaar net kenden. Het nummer dat gedraaid werd toen we op onze trouwdag binnen kwamen in het stadhuis. Meteen voel ik me net zo eenzaam en verloren als mijn zoon. Gelukkig zitten we in een hoekje, zodat niemand ziet dat de tranen in mijn ogen staan.

Dikke knuffel

Als we terug op de boerderij zijn, probeer ik het extra gezellig te maken. Als het bedtijd is vraagt mijn zoon hoopvol of ik nog een verhaal over Mega-Vos wil vertellen; verhalen die ik altijd ter plekke verzin. Vanavond verdient hij een extra lang verhaal. Als het is afgelopen vraagt hij of ik nog even boven wil blijven tot hij slaapt.

Drie kwartier later slaapt hij nog steeds niet. ‘Is het goed als ik even beneden wat ga drinken?’, vraag ik. In ruil voor een dikke kus en knuffel mag dat. Als ik een kwartiertje later boven ga kijken ligt hij vol overgave te slapen. Wat is het toch een sterk prachtkereltje.

Knipoog

Een paar dagen later zitten we weer in dezelfde pizzeria. We hebben allebei inmiddels een beetje onze draai gevonden in deze vakantie. Hij eet en kletst gezellig en voelt zich duidelijk meer op zijn gemak. Als het geroezemoes in de pizzeria even stil valt, hoor ik Eros Ramazzotti ‘Sarà, sarà l’aurora’ zingen: ‘De dag zal weer aanbreken’. Wat een mooie knipoog.

Het komt wel goed met ons, deze vakantie.