Blog Martijn – Dromen

Een wit kerkje

Een wit kerkje boven op krijtrotsen, omgeven door diepgroen gras. Erachter ligt een kleine begraafplaats met netjes geordende witte kruizen. Er wordt een kist de kerk in gedragen. Er zijn niet veel mensen en er wordt vooral gezwegen. De overleden man heeft harde trekken in zijn gezicht. Hij was hard voor zijn vrouw, kinderen, omgeving en zichzelf. Er vloeit een enkele traan en er hangt een sfeer die een mengeling is van opluchting, berusting en een begin van vergeving. Ik hoor flarden van muziek. De kist wordt naar buiten gedragen en het beeld vervaagt. Dan word ik wakker.

The end

In 2005 had ik een paar weken lang deze droom. Iedere keer zag ik nieuwe details en hoorde ik weer nieuwe stukjes melodie. Het klinkt misschien vreemd, maar op een gegeven moment wist ik: dit is de slotscène van een film. Een film die niet bestaat. Wat moest ik daar nou mee en hoe kwam ik er vanaf? Na een tijdje besloot ik aan de slag te gaan met de flarden muziek. Toen het lukte er een samenhangend muziekstuk van te maken hield de droom op. Ik heb het maar ‘The end’ genoemd omdat het de slotscène was en de droom daarna niet meer terugkwam.

(tekst gaat verder onder de video)

Een nieuwe droom

Ruim een jaar nadat Marleen was overleden had ik voor het eerst weer een droom die steeds maar terugkwam. Er werd niets gezegd, er was alleen zacht geklots van water en het zuchten van de wind. Ik wilde dat ik het beeld in mijn hoofd kon fotograferen of naschilderen, want het maakte veel indruk op me. Maar helaas zijn dat mijn talenten niet. Daarom heb ik geprobeerd het te beschrijven en ik plaatste het op mijn Facebookpagina.

Een schip in de mist
Met een stervende ziel
Gekleed in wit gewaad
De blik op oneindig
Het water stil
Langzaam drijft ze af

Er is geen schipper
Er is geen tijd
Er is geen roer naar de oneindigheid
De mist verdikt
De blik die blijft
Ogen naar de eeuwigheid

De zee spiegelglad
De schepping zwijgt
Slechts de wind die ruist
Een flard van mist
Wasachtig gezicht
Hopelijk is ze nu thuis

Ik kreeg behoorlijk wat reacties op het stuk. De reageerders gingen er allemaal vanuit dat de stervende ziel in de boot Marleen moest zijn, een heel logische gedachte. Het vreemde was dat het Marleen niet was. Het was een soort fotomodel, met een mooi, maar algemeen gezicht. Ik dacht dat de droom na het beschrijven niet meer zou terugkeren, net als met het muziekstuk. Dat bleek niet waar te zijn. Daarom begon ik terug te denken aan wanneer de dromen begonnen.

Krampachtig vasthouden

Na een tijdje begon ik het door te krijgen. De droom begon in de tijd dat ik het gevoel had dat herinneringen aan Marleen me begonnen te ontglippen. Dat wilde ik niet en dus probeerde ik krampachtig alle herinneringen vast te houden. Dat maakte het leven ontzettend zwaar. Het besef groeide dat ik herinneringen moest durven loslaten en er op moest leren vertrouwen dat ze daarmee niet verdwenen. Juist de verkramping zorgde voor twijfel en niet kunnen herinneren.

Rust

Daarna kwam de rust en wetenschap dat die herinneringen diep in mijn hart en geest geschreven stonden en niet afgepakt zouden worden. Nu, twee jaar later, kan ik zeggen dat het loslaten van de herinneringen aan Marleen meer rust heeft gebracht, en er geen herinnering verloren is gegaan. Ik kan ze niet op commando oproepen, maar op de juiste momenten worden ze me te binnen gebracht. Dus het is voor mij waar: ‘laat los en je zult losgelaten worden’.