Blog Martijn | Het gaat even niet goed

Het gaat gewoon even niet goed

Hij zei het ongeveer zo: “Het gaat gewoon niet goed met me. Ik voel me rot. Daar rust een enorm taboe op in de maatschappij. En we durven er niet over te praten met z’n allen. Er zijn veel mensen die zich net als ik heel alleen voelen. Ondanks dat je omringd wordt door mensen. Ik heb een stemmetje in mijn hoofd en de laatste dagen is die heel hard. Als ik in de spiegel kijk, dan zegt hij hoe lelijk ik ben. En als ik iets doe, dan vind hij dat heel slecht.

Het voelde de laatste dagen of ik echt niet mezelf was. Of ik aan het acteren was. En als ik de vraag krijg: hoe is het met je? Dan zeg ik ‘Prima, met jou? Lekker aan het werk. Maar dat is niet zo, het gaat gewoon even niet goed.”

Deze hartenkreet kwam van Qmusic DJ Stephan Bouwman, live op de radio.

Voor altijd alleen

Vanaf mijn tienerjaren was ik er van overtuigd dat ik mijn hele leven alleen zou blijven, dat dat mijn lotsbestemming was. Ik hoopte wel op meer, maar het echte geloof ontbrak. Het stemmetje dat Stephan zo treffend omschreef was ook tegen mij luid en duidelijk. Ik was wel eens verliefd, maar ik was ervan overtuigd dat er achteraan jagen toch zinloos was. Alleen zijn was toch mijn lot en ik berustte er min of meer in.

En toen veranderde alles

En toen, in 2007, veranderde alles in drie maanden tijd. Ik vond mijn droombaan, kocht een huis en ontmoette Marleen. Zij legde de stemmetjes het zwijgen op. Ik denk dat dat mede ervoor zorgde dat ik haar zo intens lief had. Zij was een doorbraak, die een donker stuk van mijn hart in het licht bracht. Het gaf me zelfvertrouwen, omdat ik bij haar volledig mezelf kon zijn en dan goed genoeg was. Ze begreep me en liet haar onvoorwaardelijke liefde blijken. Het was tijdens haar ziekteperiode niet moeilijk om veel van haar te blijven houden, want die diepe verbondenheid bleef.

Na haar overlijden viel ik terug in rouw, depressie en gevoelens van eenzaamheid. Gek werd ik van de goeroes die beweerden dat ik mezelf ‘blij’ kon denken. Of dat ik ‘het gevecht moet aangaan’ met depressie, rouw en verdriet. Alsof je daar de energie voor hebt na een aantal slopende jaren. Ik ben nog steeds erg allergisch voor dat type.

Verlammend

Door veel nadenken en hulp van de GGZ leer ik geleidelijk om om te gaan met de depressie en rouw. Maar de hartenkreet van Stephan raakte me diep, omdat ik voor het eerst besefte dat het stemmetje in mijn hoofd de afgelopen jaren weer aanwezig was en continu fluisterde: ‘Zie je wel dat je alleen blijft? Iedereen die je écht liefhebt zal lijden en pak ik van je af. Eerst je moeder, toen je vrouw en straks…’ Dat verlamt me soms en maakt het moeilijk om echt persoonlijk contact te hebben met mensen.

Bedankt Stephan

Daarom: dank je wel, Stephan. Door jou ben ik mij bewust geworden dat het stemmetje er weer is. Het bewust zijn is nog geen oplossing, maar misschien wel een begin van een oplossing. En mocht je dit toevallig lezen: ik denk dat ik iets begrijp van wat je doormaakt. Mocht je een luisterend oor willen, stuur me een bericht. Je bent welkom voor koffie, thee of een biertje. Want het is echt waar: gedeelde smart is halve smart.