Blog Kimberley | De kracht van doen, als praten niet genoeg is

Om acht uur 's ochtends gaat de bel. Ik sleep mezelf met dikke ogen uit bed en strompel naar de deur. Daar staat mijn lieve vriendin Susan. Geen vragende blik vol medelijden, maar een praktische, bijna vastberaden uitdrukking op haar gezicht. In haar ene hand balanceert ze een tas met schoonmaakspullen, in de andere een thermoskan met dampende koffie en een doos met gebakjes. "Ik kom je huis schoonmaken”, zegt ze, zonder verdere uitleg of ruimte voor discussie.

Geen protest mogelijk

Ik mompel een halfslachtig protest, iets onduidelijks over dat het écht niet nodig is, dat ik het zelf best wel kan, maar Susan wuift mijn woorden resoluut weg. "Jij gaat zitten. Koffie drinken. Gilmore Girls kijken." Gilmore Girls. Wat zou het heerlijk zijn om nu in zo’n simpele kneuterige wereld te leven waarin alles altijd goedkomt…

Terwijl ik met glazige ogen naar de tv staar en probeer de plotlijn te volgen, hoor ik dat Susan druk bezig is. De stofzuiger begint te ronken, het zachte gekletter van schoonmaakspullen klinkt door het huis. Ze zegt niets, ze vraagt niets, ze oordeelt niet. Ze doet gewoon. En dat is op dit moment precies wat ik nodig heb.

Rouwen: een dagelijkse strijd

Want rouwen is rauw, onvoorspelbaar en overweldigend. Het is overleven in de meest basale zin van het woord, een dagelijkse strijd om simpelweg te blijven ademen. Dingen die normaal gesproken vanzelfsprekend zijn, kleine taken die je achteloos uitvoert zonder erbij na te denken – boodschappen doen, de afwas wegwerken, een telefoontje plegen – voelen nu aan als onoverkomelijke obstakels, als onbeklimbare bergen. De energie die je normaal gebruikt voor het “gewone” leven, voor je werk, voor je relaties, voor je hobby's, gaat nu op aan simpelweg blijven functioneren, aan voorkomen dat je volledig instort.

Susan begrijpt dat. Ze begrijpt dat ik geen energie heb om haar om hulp te vragen, om te delegeren, om überhaupt na te denken over iets anders dan het allesverterende verdriet dat ik voel. Dus neemt ze taken uit handen, zonder poespas, zonder medelijden, maar met een stille vastberadenheid. "She didn't take no for an answer". Een daad van pure, onvoorwaardelijke vriendschap.

Meer dan mooie woorden

Als ik terugkijk op die eerste weken en maanden, zijn het niet de condoleances of de mooie woorden die me het meest zijn bijgebleven, hoe goedbedoeld ze ook waren. Het zijn de momenten van concrete actie, de kleine, onopvallende daden van vriendschap en liefde die er echt toe deden. De appjes met "Er staat eten staat voor de deur", de buurman die ongevraagd het gras komt maaien en de heg snoeit, de vriendin die de ingewikkelde telefoontjes met instanties op zich neemt en me de details verder bespaart.

Wees een Susan!

Natuurlijk, praten en huilen zijn belangrijk, essentieel zelfs voor het verwerken van het verdriet. Maar soms, als je midden in de storm zit, is er meer nodig dan alleen een luisterend oor. Soms heb je iemand nodig die de praktische rompslomp uit handen neemt, zodat je even kunt ademen, zodat je je kunt concentreren op het simpelweg overleven.

Dus, als je iemand kent die rouwt, probeer dan niet te verzanden in vage aanbiedingen of goedbedoelde clichés. Vraag niet voortdurend "Laat je het weten als ik iets voor je kan doen?", maar kijk om je heen, observeer wat er nodig is en doe het. Breng een warme maaltijd, doe de boodschappen, bied aan om de kinderen van school te halen, neem de hond mee uit. Wees een Susan. Want soms is de grootste troost niet een arm om je heen, maar een schone keuken, een opgeruimde woonkamer, een klein beetje normaliteit in een wereld die op zijn kop staat.