Blog Jurgen | ‘Wat mis ik dat schater-stemmetje toch’

Zo af en toe heb ik een spontane opruimbui. Nu was het tijd om de grote, transparante opbergbakken in onze 'herinnerkast' onder handen te nemen. Tijdens het ziekzijn van Luna hebben we deze kast gekocht om daarin onze dierbare dingen in uit te stallen.

Dierbare herinneringen

Ik zet de bakken op onze tafel en haal er een prullenbak bij, zodat ik meteen korte metten kan maken met alle overbodige spullen.

Een vuistregeltje hierin is: alles wat ik al twee jaar niet heb gebruikt of waar ik geen dierbare herinneringen aan heb, verdwijnt in de prullenbak en nemen we afscheid van. En dat gaat me verrassend goed af. Wat verzamelt een mens toch eigenlijk een hoop zooi.

Wat is dat?

Ik pak het laatste bakje met kabeltjes erbij, als mijn blik ergens aan blijft hangen. Wat is dat? Twee oude iPhones van de vierde generatie. In mijn gedachten zoek ik naar de context bij deze telefoons, want van wie waren ze? Voor zover ik weet, had iedereen hier thuis altijd een ander telefoonmerk.

Dan valt het kwartje. Deze telefoons gebruikten we voor de hotspots tijdens onze eerste Azië-reis. We kochten toen een Aziatische simkaart met internet erop en deelden het internet via de hotspots met onze eigen telefoons. Was toen verrekte hightech, maar is nu heel normaal.

(Net)spanning

Plotseling herinner ik me dat een van de toestellen na onze vakantie naar Luna is gegaan, die het apparaat voor foto- en video-opslag gebruikte. Ik duik in de prullenmand, op zoek naar een oplader die ik er waarschijnlijk net in heb gegooid. En ja hoor, daar is ie. Ik sluit de telefoon aan op de netspanning. Eerst gebeurt er niets, maar dan verschijnt het accusymbool ten teken dat het apparaat aan het opladen is.

De zenuwen gieren inmiddels door mijn lijf. Zou het toestel – ongeveer vijftien jaar oud – straks nog opstarten? Is er een wachtwoord nodig? Wat staat er nog op deze telefoon? Een uur of twee later, zie ik dat de batterij bijna voor de helft is opgeladen.

Ontgrendelde gevoelens

Ik druk op de AAN-knop en ja hoor: het toestel start op! Vol verwachting wacht ik op wat er op het scherm verschijnt. Het beeld licht op, en ik zie een achtergrondfoto van onze hond. De tekst ‘Schuif om te ontgrendelen’ popt op en ik volg het commando. Zachtjes scheld ik, want ik zie dat ik de toegangscode moet invoeren. Wat als ik nu de verkeerde intoets?

Tijd om een hulplijn in te schakelen. Ik app mijn dochter Senna. ‘Weet jij Luna’s iPhone-wachtwoord toevallig nog?’, vraag ik haar. Opgelucht lees ik Senna’s reactie en toets ik Luna’s geboortejaar in. Yes, die werkt! De telefoon is ontgrendeld en ik kan op zoek naar Luna’s beeldmateriaal.

Gloeiende tranen

Wat als er nu foto’s of filmpjes op staan waarvan ik het bestaan niet afwist? Ik druk gespannen op het icoontje en tref daar 1.267 foto’s en 124 video’s aan. Mijn lichaam en geest gloeien terwijl ik erdoorheen blader. Snel stel ik alles veilig op mijn computer en deel ik wat foto’s met mijn vrouw en dochter. Ondertussen rollen de tranen over mijn wangen.

Ik voel geluk, verdriet en gemis als ik kijk naar de filmpjes die Luna naar haar beste vriendin Ninthe stuurde. Ik kan geen genoeg krijgen van het luisteren naar Luna’s stem en het bekijken van haar filmpjes. Wat mis ik dat schater-stemmetje toch. Ik voel de energie wegstromen uit mijn lichaam, alsof ik 200 kilometer heb gefietst.

 Dat het opruimen van de kast zulke gevolgen kan hebben.  

• Blog Jurgen | ‘Ik schrijf een brief aan Luna die ik op het tijdstip van haar overlijden deel’

  Blog Jurgen | ‘Ik schrijf een brief aan Luna die ik op het tijdstip van haar overlijden deel’

• Heidi’s moeder overlijdt onverwachts: ‘Als ik meer had geweten over mijn moeders jeugd, had ik haar beter begrepen toen ze er nog was’

  Heidi’s moeder overlijdt onverwachts: ‘Als ik meer had geweten over mijn moeders jeugd, had ik haar beter begrepen toen ze er nog was’