Blog Jurgen | ‘Ik schrijf een brief aan Luna die ik op het tijdstip van haar overlijden deel’

De wekker gaat om kwart over vijf ’s ochtends. Die had ik niet hoeven zetten, want ik heb bijna geen oog dicht gedaan. Het is 24 december 2024, de dag waarop zeven jaar geleden onze Luna om 5.30 uur haar laatste adem uitblies en de kanker definitief won.

Ook al word ik vandaag wakker in het Oostenrijkse Flachau, toch is het alsof de ochtend van zeven jaar geleden zich voor mijn ogen afspeelt.

In gedachten streel ik weer haar haren die vochtig zijn van het zweet en dep ik haar gezichtje schoon dat vertrokken is van de pijn. Ik voel opnieuw de spanning en machteloosheid in mijn lichaam.

En dan is er plotseling ontspanning in Luna’s lijf, en het besef dat ze niet langer pijn, maar rust heeft. Ik zie zo nog onze hond Tazz voor me die alles nauwlettend in de gaten hield en vlak na Luna’s overlijden op haar benen ging liggen.

Brief

Ieder jaar schrijf ik een brief aan Luna die ik op het tijdstip van haar overlijden deel op Facebook. Ook in 2024 doe ik dit natuurlijk. Met mijn laptop op mijn schoot, zit ik op de rand van het bed om stipt om 5.30 uur op de verzendknop te drukken. Een raar gevoel van rust schiet door me heen, de spanning die zich de afgelopen weken in mijn lichaam heeft opgebouwd, ebt langzaam weg.

Ik klap mijn laptop dicht en loop naar het raam. Als ik naar buiten kijk, zie ik de sneeuw met bakken uit de hemel vallen. Ik kan de glimlach niet onderdrukken en laat de tranen lopen. Zou die kleine dondersteen dan toch aan die wolken aan het schudden zijn?

Onbezorgd

Ik kruip weer onder het donzige dekbed en probeer nog wat te slapen. In plaats van slaap komt er een bak mooie herinneringen in mijn hoofd voorbij van de tijd waarin we onbezorgd met de kinderen aan het skiën waren. Ik probeer deze herinnering zo lang mogelijk vast te houden.

Maar dan gaat wekker nummer twee. Inmiddels is het een uurtje of half acht; tijd om op te staan, snel de wintersportkleren aan te trekken, en na een snel ontbijt naar de piste te rijden. De wintersport is te kostbaar om pas halverwege de dag op de ski’s te gaan staan. En wat is er mooier dan de gladde, sneeuwwitte pistes vroeg in de ochtend?

Een teken

Na wat afdalingen, moet de helft van het gezelschap naar het toilet en blijven Senna (mijn dochter) en ik achter bij het begin van de gondeltjes. Hier staat ook een kledingwinkeltje, en ik besluit samen met Senna om tijdens het wachten de winkel te bezoeken. Wie weet vinden we hier de handschoenen die Senna toch nog nodig heeft.

Er staat een grote bak met handschoenen voor de entree van de winkel en ik duik in de grote bak met actiespullen . Als ik een maatje 7.5 in mijn handen heb, stokt mijn adem.

Ik pak Senna bij haar handen en doe haar de handschoenen aan. Ze kijkt me vragend aan. “Hoe vind je de handschoenen? Passen ze?” vraag ik haar. Ze zegt dat ze goed zitten. Zonder iets te zeggen loop ik naar de kassa, waar ik Senna het kaartje laat zien dat aan de handschoenen hangt: ‘Eska Luna’.

Glimlach

De rest van de dag hebben we allemaal een glimlach op ons gezicht. In 2025 hoop ik meer van dit soort momenten te beleven. Hier kan ik weer eventjes op teren – maar wat blijft het gemis toch aanwezig.

• Blog Jurgen | De volledige perfectie van een onbezorgd kind

  Blog Jurgen | De volledige perfectie van een onbezorgd kind

• Nico staat naast zijn rouwende vrouw: ‘Met theaterstuk Rouwt wordt het thema “rouw” bespreekbaar’

  Nico staat naast zijn rouwende vrouw: ‘Met theaterstuk Rouwt wordt het thema “rouw” bespreekbaar’