Blog Jurgen | Mo­ti­va­tie­pro­ble­men 2.0?

En dan kijk ik vol trots terug op een memorabele Alpe d’HuZes 2025, waarin talloze deelnemers zich hebben ingezet om zoveel mogelijk geld in te zamelen voor kankeronderzoek. Vijf keer heb ik de berg getrotseerd in weer en wind. Ja, het was een barre tocht dit jaar. Een natte start, daarna twee pittige beklimmingen in de regen, de derde beklimming een twijfelaartje qua weer (nat en droog) en ten slotte twee beklimmingen waarin het weer zienderogen opklaarde.

Acht jaar intensief rouwen

In aanloop naar deze editie merkte ik het volgende al bij mezelf: motivatieproblemen! En dan bedoel ik niet dat ik de handdoek ik in de ring gooi bij nieuwe uitdagingen of dingen die op mijn pad komen, maar het duurt zo verrekte lang eer ik iets gedaan heb.

Waar ik vijf, zes jaar geleden heel ad hoc aan dingen begon en ze zo uit mijn mouw schudde of iets geregeld had, ben ik dit kwijt, zowel werkgerelateerd als privé. Of misschien is het niet verdwenen, maar zeggen lichaam en geest na acht jaar intensief rouwen dat het eventjes genoeg is geweest met het altijd ‘aan’ staan. Ik heb wel meer kortstondige dipjes gehad, maar nu stel ik werkelijk alles uit en moet ik redelijk wat reminders krijgen om de dingen af te maken. Waarom is dit nu gaande?

Zou het te maken hebben dat de mooiste periode voor de meerderheid van Nederland eraankomt? Vakantie! Als ik diep in mijn hart ga graven, besef ik dat ik enorm tegen de zomervakantie opzie. De ontspanning en vooral de zeeën van vrije tijd. Ieder jaar is het er weer, de rusteloosheid van het gemis, het besef dat Luna er tijdens de vakantie niet fysiek bij is. Naast het zwembad zitten, scannend door het water op zoek naar diegene die ik dan zo intens mis: Luna! Het besef is er ook dat ik door die motivatieproblemen dingen uitstel die er zo toe doen voor mij: het plaatsen van Luna’s stickerfoto's op haar Instagram-pagina. Steeds minder mensen plakken tijdens hun vakantiereizen stickers voor ons meisje. En soms, door alles wat er speelt, vergeet ik ze zelfs op te plakken. De intensiteit van gemis is overigens nooit veranderd, bij het ontwaken is het gemis er en ik ga ermee naar bed. Het slapen is voor mijn gevoel beter dan het ooit is geweest, maar waar ligt het dan aan?

Hoge bergen, diepe dalen

Ik weet één ding zeker: het antwoord krijg ik voorlopig toch niet. Hopelijk ga ik na een mooie vakantie de rust toch weer ervaren en heb ik mijn dingen weer beter op orde. Tot die tijd hoop ik dat de mensen die dicht om me heen staan me vergeven dat ik de weg af en toe een beetje kwijt ben. Ik doe voor mijn gevoel zo mijn best en weet dat ik al hogere bergen heb beklommen en door veel diepere dalen ben gegaan. Ik haal dan maar weer kracht uit mijn mooie vakantieherinneringen van toen ons gezin onbekommerd en compleet was. Maar voor nu zullen we met dat wat we hebben ook nieuwe mooie bijzondere herinneringen moeten en mogen maken.

Ik mis je, kleine dondersteen, weer een dag dichter bij ons weerzien 😘🌛