Blog Jurgen | ‘Ik ben hier nog niet klaar, maar zie uit naar het weerzien met Luna’

Eens in de zoveel tijd zit ik in een periode waarin ik niet vooruit te branden ben, en er niets uit mijn handen komt. Ik stel dingen uit, maar dat leidt juist tot paniek. Dan heb ik een hoge hartslag en krijg ik het voor een kort ogenblik flink benauwd. Geen prettige gevoelens die horen bij de rouw, maar ik begin er zo langzamerhand aan te wennen.

Toch worstel ik wel eens met de vraag: hoe lang houdt een mens dit vol? Rouwen is topsport – dat weten de ervaringsdeskundigen. Maar wat doet het fysiek met mij als persoon?

De laatste tijd hoor ik vaker dat iemand door hartfalen of een andere aandoening plotseling overlijdt. Dat komt misschien doordat ik tegen een leeftijd loop waarop je spreekwoordelijk over de helft bent. Ik word immers bijna vijftig jaar.

Het rare is alleen dat het idee er ineens tussenuit te piepen, me niet in paniek brengt. ‘s Nachts droom ik de laatste tijd vaak dat mijn gezinnetje weer compleet is. Dat we met z’n vieren door de bossen aan het fietsen zijn en dan een lekker drankje drinken bij een boscafeetje.

Deze gedachte maakt me zo gelukkig, dat ik de zware last die op mijn schouders rust, voel verdwijnen en het rustig wordt in mijn hoofd. Even ben ik echt ontspannen. Als ik dan weer wakker schiet, voel ik het tegenovergestelde. Het is dan net of ik een zware deken op mijn schouders draag.

Mijn gedachtes schieten van heden naar verleden en ik twijfel aan mijn fysieke gesteldheid. Zou Luna mij op staan te wachten als ik er tussenuit zou piepen? Tegelijkertijd denk ik aan mijn vrouw Karin en dochter Senna, en dat ik hen niet in de steek wil laten.

Ik heb ook niet het gevoel dat ik klaar ben op deze chaotische aardkloot. En ik weet dat wat ik voel bijzonder is. Tja, zo noem ik mijn dilemma maar: ‘bijzonder’.  Enerzijds leven met de vrees om het loodje te leggen en anderzijds leven met de hoop dat mijn kleine dochtertje van negen mij dan staat op te wachten.

Gelukkig kan ik met deze tegenstrijdige gevoelens leven, zolang ik maar over Luna kan blijven praten en er voor mijn gezin kan zijn. De dagen worden langer, en ik voel de warmte van de voorjaarszon op mijn huid. Als ik mijn ogen sluit, zie ik mijn twee kleine meiden fietsend voor me. Snel trappen ze naar het terras waar een lekker koud drankje op ons vieren staat te wachten.

Ik ben nog niet klaar hier lieve Luna, maar we zijn wel weer een dag dichter bij ons weerzien.

• Blog Jurgen | ‘Wat mis ik dat schater-stemmetje toch’

  Blog Jurgen | ‘Wat mis ik dat schater-stemmetje toch’

• Henny’s partner overlijdt onverwachts: ‘Ik slaakte een oerkreet toen ik het nieuws hoorde’

  Henny’s partner overlijdt onverwachts: ‘Ik slaakte een oerkreet toen ik het nieuws hoorde’