Blog Jurgen | ‘Doe ik dingen voor mezelf, of uit schuldgevoel?’

Toen Luna er niet meer was, ben ik op zoek gegaan naar dingen die helpend zijn in de rouw. Ik pakte bezigheden op die ik voor haar overlijden niet (bewust) deed, maar me nu belangrijk leken. Zo ben ik als vrijwilliger gastheer geweest in Villa Pardoes. Deze villa is er voor gezinnen met kinderen met een ernstige ziekte of aandoening, en tijdens Luna’s ziekzijn hebben ook wij daar een prachtige week mogen verblijven.

Ook ben ik gaan wielrennen, zodat ik de belofte aan Luna kon waarmaken om drie keer de Alpe d'Huez te beklimmen met de fiets. Dit jaar ga ik dit voor de vierde keer doen. En naast het fietsen, wandel ik iedere avond met de hond Tazz. Bezig zijn vond ik fijn, daarin rouwde ik om Luna.

Veranderingen in rouw

Maar soms moet je deze acties tegen het licht houden en je afvragen: zijn ze nog passend voor mij? Vorige week nam ik even de tijd om hierover na te denken. Ik kwam erachter dat sommige handelingen die eerst helpend waren, dat nu niet meer zijn. Het zijn automatismen geworden.

Is dat verkeerd? Dat hoeft niet zo te zijn, maar ik voelde dat ik er iets mee moest. Zo ben ik bijvoorbeeld gestopt met mijn vrijwilligerswerk bij de Villa. Het riep een gevoel van onrust op om elke week een dienst in te plannen, dat lukte me niet meer. Ik besloot eerlijk te zijn tegen mezelf, en er niet langer mee door te gaan.

Schuldgevoel

De eerste weken na het afscheid van de Villa, voelde ik me rustig, al miste ik het ook. Dit gevoel zette me aan het denken: doe ik dingen voor mezelf, of doe ik ze uit schuldgevoel, om het overlijden van Luna te compenseren met dingen die goed zijn?

Een echt antwoord op die vraag heb ik niet, maar ik merk dat er steeds meer ruimte komt voor mezelf. Ik begin langzaamaan bewuster te genieten van kleine, mooie momenten. Zo kan een simpel etentje me echt goeddoen. Voorheen was die vierde, lege stoel aan tafel dan erg aanwezig en voelde het gemis heel zwaar. Maar nu heeft mijn dochter Senna al een tijdje een vriend; een blonde jongen die twee keer zo groot is als Senna. Die twee passen zo goed bij elkaar, echt Ying en Yang, Knabbel en Babbel. Zo verschillend qua karakter, maar zo leuk bij elkaar. Ik merk dat de opvulling van deze vierde stoel door hem en het geluk van mijn dochter een positieve invloed hebben op ons gezin.

Warme aanwezigheid

Als we met z’n vieren aan tafel zitten, voel ik de warmte van Luna in mijn lijf, en hoor ik haar schaterlachen. Alsof ze erbij is, en het goedkeurt. De stilte na zo’n avond voelt opeens niet meer zo zwaar, maar voelt meer als een prettige onrust. Wat zou Luna hebben genoten van de flauwe grapjes die we over en weer maken, en van de uitstapjes waar we nu naar uitkijken.

We leren nog elke dag en doen onze stinkende best lieve Luna. Fijn dat je je aanwezigheid nog steeds laat voelen.

• Blog Jurgen | ‘Ik ben hier nog niet klaar, maar zie uit naar het weerzien met Luna’

  Blog Jurgen | ‘Ik ben hier nog niet klaar, maar zie uit naar het weerzien met Luna’

• De 10-jarige dochter van Marian overlijdt binnen een paar uur aan een bacterie

  De 10-jarige dochter van Marian overlijdt binnen een paar uur aan een bacterie