Blog Hella | Waarom de Nijmeegse Vierdaagse meer is dan alleen lopen

Huilen

Ik weet ook hoe het voelt om in die vrolijke kolkende mensenmassa ineens even keihard te huilen. En dat voelt helemaal niet raar, gek genoeg.

Meer dan tien jaar heb ik de Nijmeegse Vierdaagse gevolgd voor de tv-programma’s De Wandeling en het Gevoel van de Vierdaagse. Honderden deelnemers heb ik in die vrolijke gekte toch gevraagd naar de echte reden waarom ze zich vier dagen wilden afmatten.

Tientallen malen leverde dat ontroerende verhalen op. Van de vrouw die na borstkanker wilde laten zien dat ze er weer was. Van het pleegkind die geen ouder had die voor haar wilde en kon zorgen. Van het jaar dat de MH-17 neerstortte en heel Nederland meeleefde. Van de vader en zoon wiens moeder was overleden aan een ziekte waar ze nu geld voor aan het inzamelen waren. Veel deelnemers aan de Nijmeegse Vierdaagse lopen met een intentie, een doel. Voor een organisatie of voor zichzelf.

Mini-pelgrimage

Vier dagen zoveel kilometers wandelen wordt dan meer dan alleen presteren, het wordt ook pelgrimeren. Vier dagen achter elkaar wordt dat een mini-pelgrimage. Wat veel mensen in het groot doen onderweg naar Santiago de Compostella, lukt veel mensen in Nijmegen in het klein. Het is het markeren van een moment, een tijd, die je vastmaakt aan de gebeurtenis. Niet ‘verwerken’ of ‘loslaten’, maar markeren. En gek genoeg kan dat in je eentje in de bergen maar ook tussen duizenden zwetende, lawaaierige, bontgeklede ‘gekkies’.

Miskraam

Zo overkwam mijzelf dat ook. Het jaar dat ik als eerste mét een cameraploeg de hele vierdaagse liep, had ik net een miskraam achter de rug. Van mezelf moest en zou ik die tocht uitlopen. Na een heftige nabloeding onderweg sjokte ik met mijn ziel onder mijn armen verder. Ik zei geen woord, de tranen stroomden over mijn wangen. Mijn eigen verdriet was (nog) niet voor het grote publiek.

Ik liep daar als tv-presentator dus wilde een douanebeambte, die in eerste instantie niets in de gaten had, een vrolijk praatje met me maken. Toen hij mij in de ogen keek zei hij alleen maar: ‘ik vraag je niets, jij hebt genoeg aan je gevoel.’ Hij sloeg zijn arm om me heen. Ik weet geen naam, maar we hebben een kilometer zo gelopen en het was fijn.

Arm om je heen

Ik haalde diep adem en kwam met cameraman Gerrit over de finish. Het was goed dat ik tegen de adviezen in toch had doorgezet. Iets was gelukt en ik had de pijn gevoeld. Het is vooral dagen achter elkaar lopen wat iets met je doet. De moeheid telt op samen met je kwetsbaarheid. Als vanzelf zakt het schild. Zoals je spanning kunt los masseren, kun je verdriet loslopen. En dan maakt het niet uit waar of met wie. Voordeel van de Nijmeegse Vierdaagse is dat er altijd een lief iemand in de buurt is om een arm om je heen te slaan!