Blog Everline | ‘Rouwen is voor altijd met je leven verbonden’

‘Kan ik je even bellen straks? Ik wil wat overleggen’. Als mijn man zulk soort berichtjes stuurt dan weet ik al direct hoe laat het is. Hij moet op reis voor zijn werk. Voor hem een welkome onderbreking van zijn 9 tot 5 baan op kantoor, voor mij een ander verhaal.

Voor het eerst sinds David is geboren gaat hij weg. David is een vrolijk en gezellig kereltje, en ik maak me geen enkele zorgen of ik het alleen wel red. Maar sinds de dood van Floris weet ik dat een nacht zonder mijn man een altijd sluimerende angst in mij naar boven haalt. Als ik ’s avonds alleen in de stille woonkamer zit en de dag aan mij voorbij laat gaan, als ik even later in mijn koude, lege bed kruip, als ik ’s nachts de enige ben die wakker wordt en op moet staan als David huilt. Op die momenten kan ik maar één ding denken; zo is het dus als mijn man dood gaat.

Gedachten

Ik haat het om die gedachten te hebben. Ik probeer ze weg te drukken en me niet zo rot te voelen. Maar zonder pardon dringen ze zich steeds weer aan me op. Ik lig in mijn bed en staar naar het plafond. Ondertussen denk ik aan hoe zijn begrafenis zou zijn, zie ik voor me hoe ik vooraan in de kerk sta met David op mijn arm. Hoe de fleurige bloemen zijn kist omringen.

Ik wil het niet denken, maar ik kan de gedachtestroom niet stoppen. Steeds verder zak ik weg in de ellende van die gedachten. Ik wil dit niet, ik wil dit niet, ik wil dit niet. Maar ook op dit soort momenten voel ik het pijnlijke besef dat rouwen niet alleen verdriet en gemis is, maar dat het voor altijd met je hele leven verbonden is.

In mooie dingen, omdat de pijn om mijn overleden kind alles minder mooi maakt. In moeilijke dingen, omdat ze nóg moeilijker zijn nu ik die zware last van rouw met me meedraag. En in de alledaagse dingen, omdat ik juist op die momenten waakzaam moet zijn voor de pijn en het verdriet die altijd op de loer liggen.

Angst

Vandaag geeft mij dat een diepe, diepe angst om alleen achter te blijven. Omdat ik niet nóg iemand kan verliezen van wie ik zo intens veel houd. Omdat het feit dat dat al één keer gebeurde mij er continu aan herinnert dat ik niets in dit leven in de hand heb. Morgen kan alles anders zijn. Het maakt me angstig, voorzichtig en waakzaam. Dat wil ik niet, maar de rouw wil van wel.

Nog drie dagen en even zo veel nachten voordat ik mijn man weer in mijn armen kan sluiten. Drie dagen waarin ik afleiding zoek in afspraken met andere mensen, in leuke dingen doen met David en in mijn werk. Drie koude, verdrietige nachten waarin ik zijn warme lijf naast mij in bed moet missen. Maar vooral nog drie dagen en drie nachten waarin ik de hele tijd besef dat het verlies van Floris alles anders heeft gemaakt. In mijn leven, in wie ik ben en in alles wat ik voel. Ik mis Floris, en ik mis wie ik was toen hij nog in mijn armen lag.