Blog Everline | Mijn laatste blog

Dank je wel

Dank je wel dekt niet de lading.
Voor de ruimte om te schrijven;
Ruimte om te zijn wie ik ben in mijn diepe, donkere rouw.

Dank je wel dekt niet de lading.
Voor de betekenisvolle reacties;
Reacties waaruit herkenning sprak
en de liefde door mijn beeldscherm knalde.

Ook al dekt het niet de lading;
Dank je wel.

Mijn laatste blog

Dit is mijn laatste blog. Bijna twee jaar mocht ik voor Ik mis je schrijven en met de wereld delen hoe het voelt om mijn kind te verliezen. Ik begon aan dit avontuur met gemengde gevoelens. Al veel te vaak had ik zelf blogs gelezen van andere ouders van wie een kindje overleden was, en bleef ik naderhand achter met een naar gevoel in mijn buik. Ik kreeg het idee dat ik moest rouwen zoals die blog-schrijver deed, alsof mij iets opgelegd werd.

Toen ik begon te schrijven voor Ik mis je was ik vastbesloten om zo puur en eerlijk mogelijk te delen hoe rouwen voor mij voelt. Zonder anderen iets op te leggen, zonder tips te geven of te beschrijven hoe het moest. Dat bleek voor mij niet moeilijk te zijn, want als ik schrijf over Floris dan kan ik niets anders dan die wervelwind aan emotie, die ik tot in mijn tenen voel, er uit knallen.

Zo zwart als de nacht

De afgelopen twee jaar heb ik geschreven, en heb ik het niet mooier gemaakt dan het is. Soms was ik boos en teleurgesteld op de wereld. Soms was ik zó verdrietig dat mijn blog zo zwart was als de nacht. Twee jaar lang heb ik met jullie gedeeld hoe het mij in het leven verging. De pijn, het verdriet en de zware last van rouw die op mijn schouders rust, maar ook de blijdschap na de geboorte van David en de diepe liefde die ik voel voor mijn man, die ondanks alles overeind blijft staan.

Blij met likes op Facebook

Ondanks dat ik zoveel woorden heb, en ondanks dat schrijven mijn manier is om te zeggen wat er in mij omgaat; ik kan geen woorden vinden voor hoe dankbaar en vol liefde ik terug kijk op de afgelopen tijd. Hier mocht ik zijn zoals ik me voel. Hier mocht ik delen wat er diep in mijn ziel omging. Hier mocht ik zijn. En juist doordat ik dat op deze manier kon doen, kwamen de reacties bij me binnen.

‘Hier mocht ik zijn zoals ik me voel’

Het mag onnozel klinken, maar ik kreeg een trots en blij gevoel als ik het aantal likes op Facebook zag groeien en groeien. Niet om mijzelf, maar om mijn kind dat indirect een like kreeg omdat hij er is geweest. Met elke reactie, groot of klein, mocht Floris er zijn. Mocht mijn verdriet er zijn en mijn wanhoop en mijn tranen. Met iedere blog die ik schreef, kon ik de wereld steeds weer een beetje meer deelgenoot maken van wie mijn kleine mannetje was.

Dank je wel voor iedereen

Ondanks dat ik zoveel woorden heb; ik weet niet hoe ik zeggen moet wat ik van binnen voel.

Dank je wel, dank je wel, dank je wel. Voor iedereen die de moeite nam een reactie te sturen. Voor iedereen die gesterkt door mijn verhaal dapper het zijne deelde. Voor iedereen die kracht en zegen stuurde. Voor iedereen. Voor iedereen.

Voor de rest van mijn leven

Wat was het mooi geweest als ik in mijn laatste blog een klein sprankje hoop kon geven. Dat ik vandaag kon delen dat ik in twee jaar rouwen gegroeid was in de persoon die ik nu ben, en dat ik dan een krachtige en sterke vrouw zou zijn geweest. Maar niets is minder waar, het gaat niet goed met mij. Steeds weer ervaar ik het verlies van mijn kind als een loodzware last. Steeds meer besef ik wat het betekent dat dit voor de rest van mijn leven is. Dat is voor altijd. Dat is elke dag. Dat is opstaan en naar bed gaan met pijn in mijn hart. Ondanks welk geluk ook in mijn leven.

‘Het mag er zijn, omdat Floris er geweest is’

Misschien is dat de enige les die ik met je zou willen delen. Als ik een ding geleerd heb in de afgelopen twee jaar, dan is het dat rouw mijn leven leidt. Dan heb ik enkel geleerd om mee te gaan in de stroming en me niet meer te verzetten tegen de pijn en de leegte. Het mag er zijn, omdat Floris er geweest is. Omdat het een teken is van hoe ongelofelijk veel ik van hem gehouden heb. En omdat die liefde nooit overgaat, kan de pijn ook nooit meer weg zijn.

Dank je wel dekt niet de lading, maar het zijn de enige woorden die ik kan schrijven.

Dank je wel voor al jullie liefde.