Blog Everline | ‘Het leven is voor altijd anders geworden’

Timing

Na het avondeten loop ik door de gure winteravond richting de begraafplaats waar Floris begraven ligt. Het miezert; verkeerde timing, denk ik als ik onze straat uitloop. Niet veel later blijkt hoe verkeerd die timing is.

‘Het contrast kon niet groter zijn’

De uittocht van Sinterklaas uit ons dorp is in volle gang. Ouders met kinderen lopen uitgelaten richting het dorpsplein om de Goedheiligman uitgeleide te doen. Er is muziek, sfeerverlichting en een podium met pieten. Er wordt gelachen, gedanst en uit volle borst meegezongen met de Sinterklaashits die door de speakers knallen op het plein, dat recht tegenover de begraafplaats ligt. Het contrast kon niet groter zijn. Het plein is afgeladen vol met blije kinderen en hun ouders. Op de begraafplaats is het stil en donker. Ik ben er alleen.

‘Lieve, lieve Floris, was je nog maar hier’

Alleen met mijn kind dat dood is. De pijn schiet door mijn hart. Floris… Lieve, lieve Floris… was je nog maar hier. De tranen prikken als ik in mijn ooghoek nog meer mensen voorbij zie lopen op weg naar het feest. Hier sta ik dan. Eens te meer voel ik hoe het leven voor mij twee jaar geleden voor altijd anders is geworden. Ik kniel neer bij het graf van mijn zoon en huil stille tranen, ik snik en fluister Floris toe hoe erg ik hem mis. Hoe veel we van hem houden. Hoe immens we hem missen. Mijn woorden worden begeleid door de vrolijke noten van de Pieten Polonaise.

Bitterheid

In mij komt de bitterheid op die ik zo vaak voel. Als ik kijk naar al die ouders met kinderen op het dorpsplein voel ik een zwaarte over mijn lijf komen die me laat weten dat ik daar niet bij hoor. Mijn kind ligt hier in de koude grond, met kleurige bloemen op zijn grafje. Mijn kind is er niet bij.

Als ik het kaarsje dat bij Floris staat, heb aangestoken haast ik me terug naar huis. Ik loop met gebogen hoofd langs de feestelijkheden. Vlucht weg, ik ren bijna terug naar de veilige warmte van ons huis. Ons huis waar het geluk wacht in het bundeltje liefde dat bij zijn papa in de draagdoek slaapt.

‘Mijn verdriet om Floris valt niet weg te duwen’

Lopend door de donkere straten besef ik dat ik steeds vaker mijn verdriet probeer weg te duwen. Omdat er weer blijdschap is. Omdat er weer een klein mannetje is om voor te zorgen, van te genieten en te zien opgroeien. Maar vandaag weet ik weer dat mijn verdriet om Floris niet weg te duwen valt. Het is er, nog net zo groots en overweldigend als voordat zijn broertje geboren werd.

Ik mis je

Tot in het diepste van mijn zijn voel ik hoe deze pijn voor altijd is en dat steekt me. Ondanks welk geluk ook in mijn leven, het zal voor altijd overschaduwd worden door het gemis van lieve, kleine Floris. Dat gemis voel ik niet meer de hele dag, maar het steekt gemeen de kop op, op doodgewone dagen of op dagen als deze, wanneer ik overduidelijk niet mee kan doen. Wanneer ik diepe pijn voel om het kinderfeest dat voor ons niet te vieren valt. Ik mis je Floris. Ik mis je elke dag een beetje meer.