Blog Everline | Het is alweer twee jaar geleden, lieve Floris

Kwetsbaar

Twee jaar geleden zaten papa en ik op zondagmorgen naast jouw bedje. Niet in je fijne, vertrouwde kamertje, maar in het ziekenhuis in Nijmegen. De hele nacht waren we wakker gebleven, de hele nacht hadden we in gedachten met jou mee gevochten. We voelden ons kwetsbaar en machteloos. Je lag nog geen twee meter van ons vandaan, maar toch voelde je zo ver weg.

We mochten je niet vasthouden en knuffelen. We mochten je niet aaien en niet voor je zorgen. We moesten vertrouwen op de artsen en ze de ruimte geven om te doen wat nodig was.

Strohalm

Twee jaar geleden wisselde de dagdienst de nachtdienst af. De dokter die naar huis ging sprak ons bemoedigend toe: “Ik hoop jullie vanavond weer te zien. Floris heeft de nacht doorstaan. Dat is een strohalm om je aan vast te houden.”

Trots keken we naar jou. Ons stoere, dappere mannetje. De hele nacht had je gevochten voor je leven, en je was er nog! De tijd verstreek en de artsen bleven met je aan de gang. Soms stond je hele kamertje er vol mee, soms was er slechts één zuster die je waste of je liefdevol verzorgde.

Keer op keer slecht nieuws

In ons hoofd en in ons hart wisselden vertrouwen en angst elkaar in hoog tempo af. Soms dacht ik nare dingen, was ik bang dat wij je zouden verliezen. Soms was ik zeker van jouw kracht en wist ik; Floris gaat het halen!

Maar twee jaar geleden kregen we keer op keer slecht nieuws. Snikkend viel ik in opa en oma’s armen toen we net gehoord hadden dat je niertjes er mee opgehouden waren. ‘Zijn lichaam geeft het op!’ huilde ik moedeloos op opa’s schouder.

Nachtmerrie

Vandaag de dag zie ik steeds de beelden voor me. Beelden die lijken op een nachtmerrie, maar die twee jaar geleden echt gebeurden. Ik zie de artsen in een rijtje naast jouw bedje staan. Ik zie de crash car die de kamer ingereden werd. Ik zie een zuster de handmatige beademing starten. Ik zie een dokter met twee handen jouw kleine borstkas indrukken.

Vandaag de dag hoor ik nog steeds hoe scherp en angstaanjagend ons huilen was. Hoe papa en ik in een hoekje van de kamer dicht tegen elkaar aan kropen en zó bang waren dat we radeloze snikken uit onze keel lieten ontsnappen. Vandaag de dag zit ik nog net zo radeloos op de bank en staar ik voor me uit; het is twee jaar geleden lieve Floris, ik kan het niet bevatten…