Blog Eva | De kunst van het incompleet gelukkig zijn

Ik google het woord ‘gelukzalig’. Wat een vreselijk ouderwets woord is dat eigenlijk. De betekenis ervan is echter heel mooi: blij, hemels, uiterst gelukkig of zielsgelukkig. Dat gevoel ken ik heel goed. Ik heb het niet altijd ervaren, maar zeker op bepaalde momenten.

Toen mijn eerste zoon, Noah, geboren werd bijvoorbeeld. Ik lag op bed met mijn prachtige baby naast me. Een zonnetje scheen naar binnen en daar was dat gevoel: gelukzaligheid. Enigszins versterkt door een heleboel hormonen dacht ik: Hij is van mij! Wij hebben een prachtig gezin. Niemand kan dit van ons afpakken.

Compleet gelukkig

Een aantal jaren en twee kinderen verder voelde ik dat weer. We zaten in de auto op weg naar Spanje. We hadden echt een rottijd achter de rug. Joël was ziek geworden en we werden geconfronteerd met operaties, een jaar chemotherapie en alles wat daarbij komt kijken. Ik keek vanaf de bijrijdersstoel naar achteren en zag daar mijn drie prachtige kinderen. Dat bijzondere gevoel overviel mij weer: niets in de wereld is belangrijker dan deze drie kinderen en mijn man! We zijn bij elkaar, houden van elkaar, ik heb niets meer nodig dan dit. Compleet gelukkig.

Anders

Door de ziekte en het sterven van Joël is er iets heel erg veranderd. Dat geluksgevoel kan ik niet meer oproepen. Niet meer compleet. Het leven is anders, ik ben anders. Alles waar ik vroeger blij van werd, is anders. Ik vraag me wel eens af of dit ooit helemaal goed gaat komen.

Ik kan zeker weer lachen hoor. Naast het verdriet dat ik altijd mee zal dragen, zijn er een heleboel mooie gebeurtenissen. Ik geniet van mijn stoere, oudste zoon en mijn opgroeiende peutertje. Maar elk mooi beeld heeft nu een rauw randje. Of rouwrandje.

Verdriet en geluk kunnen heel dicht bij elkaar liggen en je kunt het niet tegen elkaar wegstrepen. Die twee samenbrengen is juist de kunst. De kunst van het incompleet gelukkig zijn.