Blog Esther | De operatie van Stijn (Deel 2): ' Het duurt te lang. Is er iets misgegaan?'
Esther's zoon Stijn krijgt een unieke en spannende operatie. Het grote wachten is begonnen en Esther is bloednerveus. Als de artsen niet klaar zijn op het verwachtte tijdstip, nemen de doemgedachten bij Esther toe.
Ik loop de OK uit en achter mij klappen de deuren hard dicht. Ik laat nog even een paar tranen over mijn wangen stromen, haal diep adem en besluit dan met vertrouwen de ruimte te verlaten.
Vreselijk pak
Eerst moet ik het vreselijke pak dat ik aan heb uit zien te krijgen. Als ik buk bij de stoel die naast de ingang staat, voel ik het pak al aan de achterkant scheuren. Ik haal mijn armen er gauw uit, duw het pak naar beneden en ga weer snel zitten voordat iemand ziet dat ik eruit ben gescheurd.
Mijn voeten zijn nog een hele klus. Er zitten strikjes om mijn enkels die ik even was vergeten. Als ik mijn geduld verlies, begin ik hard aan het pak te trekken en schud ik wild met mijn voeten. Er loopt een team ok-verpleegkundigen naar binnen en snel stop ik met mijn wilde poging uit het pak te komen. Tegenover mij neemt een man plaats die zich ook ontdoet van zijn pak. Beheerst en rustig maakt hij de strikjes los en binnen no-time ligt zijn pak in de prullenbak en loopt hij de deur uit. Met schaamrood op mijn kaken maak ik de strikjes los en gooi ook mijn pak weg.
Dokter Hazekamp
Terug op de afdeling zit mijn moeder in de kamer te wachten. Ik probeer mij groot te houden, maar zodra ik haar zie begin ik te huilen. Ze snapt mij. Weet precies waar het vandaan komt en wat we allemaal hebben meegemaakt in dit ziekenhuis.
Tijd voor koffie. We lopen naar beneden en bestellen een grote kop, kletsen wat en al snel voel ik mij rustig. Hoewel ik het al tien keer heb verteld, vertel ik mijn moeder wederom het verhaal over het wachten tijdens de openhartoperatie van Stijn:
Het was mooi weer en Dennis en ik zaten op de glazen blokken voor het ziekenhuis. Iedere persoon die voorbij liep bekeken we grondig en als diegene net buiten gehoorafstand was, deden we hem of haar na. Alsof hij of zij zich voorstelde als dokter Hazekamp, de arts die op dat moment Stijn opereerde. Er liep een oude man voorbij met een rollator. Gierend van het lachen keken we elkaar aan, schuddend met onze handen… ‘Goedemiddag, ik ben dokter Hazekamp’. Ik denk vaak aan deze grappige herinnering als ik hier ben.
Bericht
Terug in het nu. Stijns’ operatie aan zijn stembanden zal ongeveer 2,5 uur duren. Nog een uur en dan krijgen we vast bericht. We gaan nog even naar de familiekamer. Vanaf daar kan ik snel naar de uitslaapkamer om Stijn op te halen. Ik scrol wat door Instagram zonder echt te zien wat er voorbij komt en lees nog wat berichtjes die ik heb gekregen. De regen tikt door de harde wind tegen het raam.
Ondertussen dwalen mijn gedachten weer af. Het is vrijdag, fietsdag. Ik mountainbike elke vrijdag met een paar hele leuke meiden in Schoorl. Kom ik even mooi mee weg nu het zo regent..
Dan gaat ineens mijn telefoon. Ik zit bijna tegen het plafond van de schrik. Mijn moeder kijkt me met grote ogen aan. ‘Hallo?’ zeg ik verschrikt. ‘Hallo, je spreekt met de mentor van Stijn’. Ik haal diep adem en kap het gesprek heel snel af.
Gedachten
Vanaf dat moment beginnen de zenuwen echt op te spelen. Ze zijn nu ruim 3,5 uur met hem bezig. ‘Zou er iets misgegaan zijn? Toch complicaties met zijn hart?’ Ik kan mij nergens meer toe zetten en ga ongeveer honderd keer verzitten. Ik heb al vijf kopjes koffie achterover getikt, mijn hartslag gaat door het plafond. Ik probeer van alles om mijn hoofd rustig te houden. Het lukt niet.
In mijn gedachten komt de chirurg binnenlopen om te vertellen dat Stijn het niet heeft gered. Ik schud hevig mijn hoofd, alsof ik die beelden op die manier kan weghalen.
Dan hoor ik voetstappen in de gang. Weer die gedachten…. ‘Sorry, we hebben er alles aan gedaan, maar hij heeft het niet gered’. Het zijn de voetstappen van de schoonmaakster die het koffieapparaat komt bijvullen. Inmiddels zitten we op vier uur.
Niet positief
We besluiten te gaan wachten in de kamer op de verpleegafdeling, waar we vannacht zullen overnachten (want Stijn moet na zijn operatie een nacht blijven). Omdat het een drukke afdeling is met veel kinderen, lopen de verpleegkundigen af en aan. Bij elke voetstap denk ik dat ze naar onze kamer komen. En steeds weer die gedachten. Ik probeer ze weer weg te drukken, maar het lukt mij niet meer.
Dan besluit ik ze te delen met mijn moeder. ‘Mam, help me alsjeblieft… het lukt mij niet meer positief te blijven’. Mijn moeder weet precies wat te doen en haalt iets uit haar tas. ‘Kom, we doen een spelletje’.
Losse kies
Dan komt de verpleegkundige binnen. 'Stijn is naar de uitslaapkamer gebracht en je mag 'm ophalen'. Ik slaak een diepe zucht. Wat een kanjer!!!
De operatie duurde langer omdat ze eerst nog een losse kies moesten verwijderen en extra tijd namen om de stappen van de operatie uit te leggen.
Als Stijn goed wakker is en koude limonade heeft gedronken, mag hij voorzichtig praten. We hangen aan zijn lippen. Ja hoor, zijn stem klinkt voller! Ik zie hem stralen. Wauw! Kon Dennis hier maar bij zijn.
Lees ook over:
Blog Esther | De operatie van Stijn (Deel 1): 'Ik mis Dennis, want ik voel mij verre van rustig'
Lees ook over:
