Blog Esther | De sterfdag van Dennis: ‘Ik stel me in op een vreselijk moeilijke dag’

Ieder jaar overvalt het mij weer. Ik ben geprikkeld, huil om alles en het voelt alsof er een steen op mijn maag ligt.

Ieder jaar weer kom ik er pas later achter dat de sterfdatum van Dennis boven mijn hoofd hangt.

‘Als ik mij nu al zo voel, dan wordt de sterfdag helemaal moeilijk’, gaat er zoals altijd door mij heen. Dus stel ik mij wederom in op een vreselijk moeilijke dag.

Onrust

Dit jaar heb ik vrij genomen. Stel dat ik de hele dag moet huilen? Gelukkig was het geen enkel probleem en zijn mijn collega’s enorm begripvol.

Ook dit jaar voel ik weer die onrust. Ik wil deze dag niet alleen zijn. Ik wil met mensen zijn die mooie verhalen vertellen over Dennis. Weer draait mijn hoofd overuren.

Een lunch met vrienden? Herinneringen ophalen? Toch nog een keer vragen of ze langskomen bij het graf, zodat we daar met z’n allen zijn? Voor de kinderen hoeft het allemaal niet zo en al snel verdwijnen mijn plannen naar de achtergrond. Maar die onrust blijft.

Scherpe randjes

Negen jaar geleden. Ze zeggen dat de scherpe randjes eraf zijn. Waarom voel ik dat niet? Nu de kinderen ouder zijn, mijlpalen beleven en tegen moeilijkheden aanlopen, mis ik hem dubbel zo hard. Rob is de beste bonuspapa die we kunnen wensen, maar het gemis om Dennis blijft.

Om 09.03 uur brand ik een kaarsje en zet muziek van Kane op. Even vloeien de tranen, maar het lijkt wederom of de tranen allemaal al zijn opgeraakt in de dagen ervoor.

Dan komt Rob met een grote bos rode rozen en gaan we met z’n zessen uit eten. Het is weer een gezellige bende aan tafel. We lachen en ik vertel Stijn een verhaal over pasta bolognese die op Dennis zijn witte broek belandde tijdens een etentje.

Uitgeteld duik ik in bed, tevreden over deze dag. Morgen is alles weer normaal… toch?