Blog Esther | 'Ik lig er wakker van. Durf ik dit wel?'

Als ik op de bank zit en nog even door social media heen scrol (‘even’ wordt vaak ongemerkt een hele lange tijd) valt mijn oog ineens op een vacature. Normaal scrol ik door, ik heb namelijk een hele leuke baan! Dit keer blijf ik toch even hangen en lees ik de complete tekst. Ik lees ‘m nog een keer en sla de vacature toch even op. Ik ga weer verder en als mijn ogen bijna dichtvallen leg ik mijn telefoon weg en ga ik slapen.

Niets te verliezen

De volgende ochtend word ik wakker en één van mijn eerste gedachten gaan uit naar die vacature. Het is toch wel een hele leuke functie... Ik lees nog een keer de tekst. 

Het is weekend en we hebben gezellige plannen. Eerst fietsen met vriendinnen. Als we na de rit aan de koffie zitten vertel ik over die leuke vacature. Ze moedigen me allemaal aan om te solliciteren. Je hebt niets te verliezen! En zo vertel ik later ook een andere vriendin over de baan en mijn moeder idem dito. Het houdt me bezig, dat is duidelijk.

Als ik er twee dagen later nog mee bezig ben, besluit ik toch te bellen. Ik krijg de voicemail van de recruiter en spreek in, met in mijn achterhoofd mijn vriendinnen die zeggen: ‘Je hebt niets te verliezen’.

Zekerheid

Wat volgt is een leuk telefoongesprek waarna ik uitgenodigd word voor een eerste gesprek. Gek genoeg ben ik helemaal niet zenuwachtig en verloopt het gesprek heel goed. Ik ben nog steeds enthousiast, maar in mijn hoofd speelt er nu heel iets anders: wat als ze me willen hebben? Dan moet ik mijn baan opzeggen. Mijn zekerheid…

Ik lig er wakker van. Durf ik dit wel? En hoe vertel ik mijn werkgever dat ik wegga terwijl mijn collega net ziek is geworden? 

Een tweede gesprek met HR volgt en een paar uur later kom ik met nog meer enthousiasme thuis. Ik pas in de organisatie en de functie en het advies aan de manager zal positief zijn. Nu alleen nog het contract.

Alleen

Het zweet breekt me uit. Stel nou dat dit het niet is? Dan geef ik zekerheid en stabiliteit op. Ik sta er toch alleen voor. Ik mis Dennis en besef mij dat beslissingen met hem aan mijn zijde veel makkelijker waren. Hij zou zeggen: ‘Maak je niet druk, schat. Volg je hart. Als het niet uitpakt zoals je hoopt, dan ben ik er. We kunnen makkelijk een tijdje op één salaris leven, dan kan jij iets kunt zoeken waar je gelukkig van wordt.’

Kon ik maar met hem over dit besluit praten. Vaak was me aan hem uitspreken al voldoende om te beslissen. Nu blijf ik maar twijfelen. Ben ik niet heel veel egoïstisch dat ik dit wil doen? Moet ik dit risico wel nemen? Doe ik er wel goed aan? Krijg ik spijt als ik het niet doe?

Met al die vragen val ik uiteindelijk toch in slaap. Vandaag moet ik de beslissing nemen. Ik kruip helemaal weg onder de dekens en stel de beslissing nog heel, heel even uit… 

• Blog Esther | ‘Dit wens ik niemand toe, zeker een van mijn vriendinnen niet’

  Blog Esther | ‘Dit wens ik niemand toe, zeker een van mijn vriendinnen niet’

• Blog Esther | 'Ook na tien jaar zijn dit de momenten dat ik Dennis vreselijk mis'

  Blog Esther | 'Ook na tien jaar zijn dit de momenten dat ik Dennis vreselijk mis'