Blog Esther | Loslaten op Curaçao

Mijn voeten bungelen in het witte zand als de bediening mijn ijskoffie brengt. Mijn uitzicht is een rijtje palmbomen en de helderblauwe zee. 8000 kilometer van huis, 8000 kilometer verwijderd van mijn kinderen.

Alleen met z'n tweeën

De komende twee weken ben ik even niet degene waar ze naartoe gaan als er iets is, als ze vragen hebben of als er een Tikkie moet worden betaald. Ik ben met Rob op Curaçao. Dé vakantie waar we zo ontzettend naar hebben uitgekeken. Even weg met z’n tweetjes. Geen samengesteld gezin, geen puberperikelen, geen kinderen om ons heen. Even alleen met z’n tweetjes. Dingen doen die wij leuk vinden.

Opa en oma komen oppassen. Ik kan mij geen betere oppas wensen. Toch voel ik mij ergens ook schuldig. Ga ik lekker naar een Caraïbisch eiland terwijl mijn kids hun toetsweek hebben en stage moeten lopen.

Onbevangen

En wat als er iets met mij gebeurt? Die gedachte maakt mij misselijk. Sinds het overlijden van Dennis is dat iets dat regelmatig door mijn hoofd spookt. Dat onbevangen en onbevreesde gevoel is met het overlijden van Dennis ook verdwenen. Ik denk nu wel drie keer na voordat ik iets risicovols onderneem.

Laat dat nu juist hetgeen zijn dat we daar gaan doen. Duiken. Niet helemaal zonder risico. Want wat als we een noodopstijging moeten maken? Of als we op 18 meter diepte in de problemen raken? Wie zorgt er dan voor mijn kinderen als ik er niet meer ben?

Gelukkig kan ik die gedachte snel achter mij laten en is het vooral genieten wat ik hier doe. Misschien lukt het mij juist wel extra hard te genieten omdat ik ook de andere kant ken.

Genietstand

Als ik Isa aan de telefoon heb zegt ze: “Mam, dit heb je verdiend. Het gaat met ons heel goed thuis. Ga jij nu maar lekker genieten.”

Als ik ophang besluit ik nog meer te genieten dan ik al deed. Het gaat goed en ik mag even voor mijzelf kiezen. De ijskoffie verruil ik voor een lekkere cocktail. Over twee weken ga ik weer aan. Nu ga ik in de genietstand. Keihard!

• Blog Esther | ‘Zijn mijn armen wel groot genoeg om mijn kinderen te beschermen?’

  Blog Esther | ‘Zijn mijn armen wel groot genoeg om mijn kinderen te beschermen?’