Blog Esther | ‘Ik kan onmogelijk papa en mama tegelijk zijn’

Op de bank

De borden en pannen zet ik even snel op het aanrecht en ik kruip lekker dicht tegen Isa aan op de bank. Ze glimlacht en legt haar hoofd tegen me aan. Het eerste uur is het stil en voel ik haar armen steeds steviger om me heen. Af en toe kijkt ze me even aan met een grote glimlach. Mijn dochter geniet, en ik ook.

“Isa praat niet makkelijk over haar gevoel, maar ik voel dat ik een beetje dichterbij kom.”

Dan komen de vragen. Mam, waar gaan wij heen als jij doodgaat? En deze: Wat was papa zijn lievelingskleur? Wat mis je het meeste aan papa?. Er is ook ruimte om haar voorzichtig wat vragen te stellen. Isa praat niet makkelijk over haar gevoel, maar ik voel dat ik een beetje dichterbij kom.

Onrustig

Ik kijk op de klok en schrik een beetje van de tijd. Stijn! Hij had allang op bed moeten liggen. Ik vond het al zo stil. In de hoek van de bank zie ik alleen nog zijn hoofd en zijn knuffeltje boven de dekens uitkomen. Zijn ogen kan hij nog maar net openhouden.

Stijn moet naar bed, maar dit moment met Isa is ook zo waardevol. Ik voel me onrustig worden. Ik kan me niet meer helemaal overgeven aan mijn qualitytime met Isa en ze voelt dat.

Twee rollen

Ik hou me groot, maar vanbinnen huil ik. Huil ik hard. Ik kan onmogelijk twee rollen op me nemen. Ik kom een heel eind hoor, maar mijn kinderen verdienen meer. Ik kan gewoon niet papa en mama tegelijk zijn.

Als ik opsta om Stijn naar bed te brengen zie ik de teleurstelling in de ogen van Isa. Ik beloof haar: ‘Mama komt zo snel mogelijk terug en dan kletsen we verder’, wetende dat het gesprek zich dan niet zal voortzetten op deze manier. Dit kost tijd. 

Betraande ogen

Als Stijn op bed ligt en zijn knuffels en doekjes op de juiste plek liggen, geef ik hem nog een dikke knuffel. Mam, mag ik alsjeblieft nog een verhaaltje? Slik… Mijn gedachten gaan naar Isa die op me zit te wachten op de bank. Ik kan onmogelijk weigeren. Ook Stijn verdient even tijd met mij alleen.

“Ik weet waarom ze weer onder de douche staat. Ze moet huilen.”

Met betraande ogen pak ik zijn favoriete voorleesboek van Dolfje Weerwolfje. De eerste zinnen komen er maar moeilijk uit. Ik moet huilen. Ik zeg Stijn dat ik nog even snel moet plassen. In de badkamer bijt ik in de handdoek die binnen handbereik ligt en schreeuw ik het uit. De tranen biggelen over mijn wangen. Ik kan dit niet!!!

Als ik Stijn aan het voorlezen ben hoor ik de badkamerdeur op slot gaan en de douche stromen. Isa heeft twee uur geleden nog luidkeels staan zingen onder de douche. Ik weet waarom ze er weer onder staat. Ik doe namelijk regelmatig hetzelfde. Ze moet huilen.

Onmogelijk

Hoe ik ook mijn beste doe, ik kan ze onmogelijk de aandacht geven die ze anders van twee ouders zouden hebben gehad. Onmogelijk. En dat terwijl ze dat zo verdienen en zo nodig hebben.

Voor dat ik ga slapen ga ik bij beide kinderen op het randje van het bed zitten. Ik aai ze over de wangen en zeg lieve woordjes. Toch nog even die qualitytime zonder gestoord te worden.