Blog Esther | Mijn overbezorgde puber

Te gevaarlijk

Nadat ik de kaarsjes heb aangedaan en alles heb opgeruimd ploffen we met z’n drietjes op de bank. We trekken een groot, warm kleed over ons heen en voor ons staat een grote bak met chips en voldoende drinken om het komende uur door te komen. Zaterdagavond; we kijken ‘Wie is de Mol’.

Geweldig om dit samen met de kids te kunnen kijken. Als er vier kandidaten een opdracht moeten uitvoeren terwijl ze aan een parachute hangen roep ik enthousiast: ‘Oh, dat wil ik ook!!! Dat lijkt me zo gaaf!’
Met grote ogen kijkt Isa me aan. Boos ook een beetje. ‘Mam, dat ga je dus echt niet doen he? Weet je wel hoe gevaarlijk dat is?’. Het is net of ik mijn moeder hoor praten. Als ik zie dat ze geen geintje maakt en elk woord gemeend is, knik ik en zeg er verder maar niets meer over.

Sinds het overlijden van Dennis is Isa ontzettend bang om mij ook kwijt te raken. Het liefste houdt ze de hele dag mijn hand stevig vast. Overal waar ik ga, houdt ze mij in de gaten.

Mijn dochter is overbezorgd

Spelen met vriendjes en vriendinnetjes doet ze, maar het liefste bij ons thuis. Lekker dichtbij me. Als ze boven is komt ze dan ook regelmatig even checken beneden of ik er nog ben en of alles goed met me gaat.

Binnenkort ga ik een weekendje skiën zonder de kinderen. Isa vindt het helemaal niets en maakt zich er nu al druk over. ‘Mam, je mag niet van de piste af hoor! En ga maar niet in de gondel, want die hangen zo hoog boven de grond’.

Ik mag niet roken en drinken, want daar kun je kanker van krijgen. Ik mag niet te hard rijden, parachutespringen of bungeejumpen is uit den boze en extreme sporten is helemaal onbespreekbaar. Ik voel me af en toe net een puber met een veel te strenge moeder. Alleen is het in mijn geval een veel te strenge, puberende dochter.

Ze wil me niet verliezen

Het maakt me ook weer heel erg verdrietig. Ze is haar vader verloren en heeft alleen nog haar moeder. Wat als ze die nou ook nog verliest? Alle risico’s daarom maar uitsluiten. Zij hoort zich daar helemaal niet druk om te maken.

Mannen zijn ook uit den boze. De kunnen mij verdriet doen en haar moeder moet sterk zijn, vrolijk en zeker niet ongelukkig of verdrietig. De man die met mij op stap wil dient eerst door de strenge keuring van mijn dochter heen te komen. En hij moet van goede huize komen!

Ik probeer zoveel mogelijk de brave moederrol in te nemen. Daarnaast de vertel-veel-maar-niet-alles-houding aannemen. Ik dacht dat die tijd voorbij was toen ik volwassen werd, maar niets is minder waar. Ik voel me af en toe nog steeds die puber met stiekeme geheimpjes, maar nu voor mijn kinderen.

Isa ligt op bed, dus ik pak nog even een wijntje terwijl ik stiekem met mijn schoenen aan op de bank ligt. Niet verder vertellen hoor!