Blog en lied Sarah | ‘Fields of gold’

Verbonden

Als ik om mij heen kijk, zie ik veel mensen. Jij staat in het midden en wij eromheen. Ik leg mijn hand op het koele hout. Precies op de plek waar ik geschreven heb: ‘wanneer er liefde is, bestaat er geen voorbij, in alle eeuwigheid ben jij’. Ik glijd met mijn hand over de tekst. Aai het hout. Mijn andere hand laat ik op mijn buik rusten. Op mijn buik die pril nieuw leven met zich meedraagt. Alleen jij weet dat. We delen een geheimpje. En zo zijn we toch nog verbonden.

‘Waar we al zo lang bang voor waren, is gebeurd’

Ik kijk naar mijn zoon die naast jou op de grond aan het spelen is. Hij kijkt blij. Te klein om te beseffen wat er gebeurd is. Ik kijk naar mijn zusje, naar haar betraande ogen die zoeken naar houvast. Ik kijk naar de zakdoek van mijn vader, naar het prachtige veldboeket en naar jouw foto. Je straalt. De foto is genomen aan zee. Jouw tweede thuis.

Afscheidsdienst

Ik kijk naar de mensen die allemaal voor jou gekomen zijn. Mijn man legt zijn hand op mijn schouder. Waar we al zo lang bang voor waren, is gebeurd. Het verlies waarvan we al maanden wisten dat het zou gaan komen is werkelijk daar. Het is er. Opeens. Dit is jouw afscheidsdienst. Ik voel me verdoofd. Alsof alles niet echt is. Alsof ik droom. Alsof je zo naast me komt zitten met een glaasje wijn en begint te kletsen. Alsof je er nog bent, maar ik je gewoon heel even niet zie.

‘Met tranen op mijn wangen hef ik het glas op jou’

Ik kijk naar je foto’s die een voor een op een groot scherm geprojecteerd worden. Wat was je mooi. Ik probeer je te voelen als dichtbij. En wanneer ik hoor ‘Als ik drink, drink ik op jou. En als ik denk, denk ik aan jou. En als ik verlies, dan verlies ik jou. Dan verlies ik jou dan verlies ik jou…’ hef ik met tranen op mijn wangen het glas. Op jou. Op het leven. Op de liefde. Ook om me heen gaan glazen de lucht in. Jij wilde dat het leven gevierd zou worden. Groots.

‘Voor onze liefste mama’

‘You’ll remember me when the west wind moves upon the fields of barley…’ De stemmen van mijn zusje en mij vullen de ruimte. ‘Fields of gold’ gezongen voor ons liefste mama. Langzaam loopt iedereen naar buiten. Ze vormen een erehaag. Wij lopen er met jou doorheen. Iedereen klapt. Kippenvel. Zachtjes fluister ik; ‘Mammie! Kijk nou toch! Al die mensen voor jou!’ Ik voel dat je het ziet. We dragen je bij ons, mam. Altijd. Overal.