Cindy: ‘Ik voel me schuldig dat ik doorleef. Alsof ik wel zonder mijn kind kan?’

Het is helemaal mis

Na een snelle thuisbevalling komt in mei 2012 onze prachtige, tweede dochter ter wereld: Iza. We zitten die dag op een roze wolk met onze twee meiden in bed. Dat kleine Iza geen mutsje past en de verloskundige zich toch een beetje zorgen maakt, wuiven wij weg. Dit meisje is perfect. Toch worden we de volgende dag keihard van onze roze wolk afgegooid, want het is helemaal mis. Iza haar hersenen zijn niet ontwikkeld, ze is meervoudig gehandicapt en ze zal niet oud worden.

Hoe gaan we dit doen? Kunnen wij dit aan? Al snel voel ik me schuldig dat we dit überhaupt denken. Natuurlijk kunnen we dit aan en geven we alles om Iza’s leven zo mooi mogelijk te maken. Toch worden onze gevoelens in die jaren heen en weer geslingerd. Van trots, verdriet en intens geluk naar ons echt schuldig voelen.

Schuldig

Ik voel nog zo die opgeluchte laatste zucht die Iza in mijn armen uitblaast. Helemaal op en klaar om deze wereld te verlaten. Ik voel met haar zucht ook al mijn zorgen om haar lijden verdwijnen. Tijdens haar leven voel ik me zo vaak schuldig dat ik haar op de wereld gezet heb, maar nog meer dat ik haar in leven houd. De kwaliteit van leven gaat met het jaar achteruit. Elke keer verleggen we weer onze grenzen in hoe ver we zullen gaan, want je kind in leven houden is iets natuurlijks, wat je vol overgave doet.

‘Het enige wat wij onze kinderen kunnen geven is: liefde.’

Ik voel me al die tijd dat Iza leeft ook schuldig naar onze oudste dochter. Luna, die in haar jonge leventje al zoveel meemaakt. Een zwaar gehandicapt zusje die altijd wel iets heeft. Als ze niet in het ziekenhuis ligt, teistert de epilepsie het gezin wel. Ligt ze thuis aan verschillende piepende apparaten of staat er weer een ambulance voor de deur. Elk kind verdient een onbezorgde jeugd en het enige wat wij onze kinderen kunnen geven is: liefde.

Trots

Het omgaan met die gevoelens van schuld vind ik vaak nog moeilijker dan het missen van mijn kind. En als ik daar dan over nadenk, voel ik me daar óók weer schuldig over. Alsof ik wel zonder mijn kind kan. En is dat eigenlijk niet ook zo? Want opeens is daar nu de dag dat Iza net zo lang dood is, als dat ze heeft geleefd. Hoe zijn we deze drie jaar, negen maanden en vijf dagen door gekomen?

‘We hebben Iza beloofd dat we haar trots gingen maken.’

De afgelopen jaren zonder ons wondertje blijf ik me schuldig voelen. Vooral naar Iza toe, omdat we doorgaan met leven. Het duurt even, maar we beginnen langzaam weer te lachen, te genieten en gelukkig te zijn. Zeker als er nog een lief klein zusje voor Luna en Iza bij ons gezin komt, nu twee jaar geleden.

Het is moeilijk om die schuldgevoelens een plek te geven. Toch weet ik diep van binnen dat het helemaal niet nodig is me schuldig te voelen. We hebben Iza beloofd dat we haar trots gingen maken. Zij heeft ons geleerd waar het leven echt om draait: gelukkig zijn en alles uit het leven te halen wat erin zit. Met alle ups en downs, schuldgevoelens en trotse gevoelens. Want trots ben ik op ons prachtige gezin, wat zonder Iza nooit zo mooi zou zijn geweest.

Iza, ons wondertje

Cindy Overdijk-Johannes is samen met Martijn de ouders van Luna (9), Iza* (3) en Nova-Joy (2). Cindy begint met het schrijven van blogs over haar dochtertje Iza, direct na haar geboorte in 2012. Deze kun je lezen op haar website Iza, ons wondertje. Binnenkort verschijnt haar eerste boek.

‘Wij proberen ons leven zonder Iza weer op te pakken. Haar hele leven heb ik alle grappige, liefdevolle, heftige en mooie momenten van ons gezin bij gehouden. Iza heeft ons wijze levenslessen gegeven en we hebben haar beloofd om nog te genieten van ons leven, want het leven is veel te kort.’