Blog Charlotte | Onze trouwdag: ‘deze dag kan elk jaar anders aanvoelen’

Het is weer zover. Morgen is onze trouwdag. Ik ben er van tevoren nooit zo mee bezig. Dat dacht ik tenminste. Ik heb gemerkt dat ik de dagen voor een belangrijke herinneringsdag toch minder goed in mijn vel zit. Mensen om mij heen beginnen te vragen hoe ik uitkijk naar deze dag. Ik antwoord dat ik het niet weet. En dat is echt zo. Ik voel mij steeds wat verdrietiger, boziger en vermoeider. Ik weet niet hoe het dit jaar zal zijn, dus kom maar op met die dag.

Jubileum

Dit jaar zouden we 15 jaar getrouwd zijn. We hebben de 12,5 jaar nog net samen meegemaakt en daar ben ik heel dankbaar voor. Die mijlpaal hebben we maar mooi in de pocket samen. Dit pakt niemand ons ooit af. Koos was op dat moment niet in staat om het groots te vieren, wat een jaar eerder nog ons plan was. In plaats daarvan vierden we dit jubileum thuis met familie, taart en de trouwfilm. Ik herinner me nog hoe we in een kring in de woonkamer zaten. Het jubileum voelde bitterzoet. Het zou de laatste keer zijn dat we onze trouwdag samen zouden vieren.

Eenzaamheid

Ik ben benieuwd wat onze trouwdag dit jaar zal brengen. Wat wil ik zelf eigenlijk met deze dag? Geen idee. Ik besluit de dag te nemen zoals hij komt. In de ochtend als ik wakker word zie ik de datum op mijn telefoon. Het blijft een magische datum. Ik glimlach. De herinnering aan onze trouwdag blijft een hele mooie. Al snel daarna betrekt mijn vrolijkheid. Met wie kan ik dit delen? Geen ‘gefeliciteerd schatje’, geen zoen naast mij in het grote bed. Er bekruipt mij een eenzaam gevoel. Zou iemand aan mij denken vandaag? Ik laat de tranen die komen gaan en bedenk wat ik wil met deze dag. Want wat ik heb geleerd door deze jaren is dat je zelf de slingers op moet hangen, als je daarnaar verlangt.

Een bijzondere dag

Al snel besluit ik om deze dag te vieren met de zegeningen die er zijn.
Ik loop naar de woonkamer waar de jongens zijn. In een vrolijke stemming vertel ik hun dat dit een bijzondere dag is. Papa en mama trouwden deze dag, 15 jaar geleden. In alle eerlijkheid en heerlijkheid die de kinderen bezitten komen de felicitaties over en weer. Tijdens het ontbijt vertel ik enthousiast wat leuke anekdotes van tijdens onze bruiloft. Het trouwalbum komt op tafel. Ik waan mij terug in de tijd en geniet van ons zorgeloze bestaan op die dag: twee jonge guppies, nietsvermoedend samen het leven in gesprongen.

De jongens buigen zich vooral over de mooie trouwauto, de bijzondere voordeur van mijn ouderlijk huis en de precieze locatie van de voormalige brug waar foto’s zijn genomen. Ik geniet. Deze dag heeft een prominente plek in mijn herinneringen met een dikke gouden rand. En niets liever dan dat ik deze dag vier met onze drie jongens.

Proost op de liefde

Ondertussen gaat de deurbel. Een lieve vriendin staat op de stoep met een grote bos bloemen. Een schot in de roos. Het raakt me dat zij aan mij denkt. Dat zij mij ziet. Even later worden er meer bloemen bezorgd en liggen er een aantal kaartjes in de brievenbus. Deze dag kan elk jaar anders aanvoelen. Maar dit jaar voelt het als een feestdag.

Deze stemming wil ik vandaag niet meer kwijt, en ik zeg: ‘Jongens, wij gaan vanavond uit eten.’ We trekken mooie kleren aan en boeken een tafel. De jongens gaan mee in het enthousiasme en brengen hun haar in de plooi met een scheut gel. De jongste roept: ‘Mam, zullen we bij het toetje ook zo’n vuurwerkfontein vragen? Dat past wel bij deze feestdag!’ En als we onze ronde tafel krijgen aangewezen in het restaurant ben ik ontroerd. Vijf stoelen staan om de tafel. Vier worden bezet en één blijft leeg. Die lege stoel staat zo mooi symbool op deze dag. Symbool voor het gemis, maar ook voor de plek die Koos altijd zal houden in ons leven. Proost. Op de liefde.