Blog Charlotte | ‘Mag ik naar een onbewoond eiland?’

Een nieuw jaar. Nieuwe kansen. Man, wat ben ik toe aan nieuwe kansen. Tegen het einde van december ben ik volledig leeggezogen. Op kerstavond wil ik alleen nog maar op een stoel zitten en voor mij uit kijken. Rouwen is werken. Keihard werken. En ik ben gesloopt.

Golf van rouw

Sinds Koos zijn overlijden word ik om de paar weken volledig overspoeld door een golf van rouw. Een diep verdrietig gevoel vanbinnen. Verdriet om wat er gebeurd is, het verliezen van Koos en alles wat daarmee verloren is gegaan. Een gevoel wat ik eerder niet kende. Inmiddels leer ik ermee omgaan, wat vooral betekent dat ik de tijd neem om het te laten gebeuren. Ik probeer zacht en mild te zijn voor mijzelf en het verdriet welkom te heten. Te omarmen. Dan wordt het na een paar dagen weer rustig vanbinnen. Mijn energie komt weer beschikbaar voor de leuke dingen in het leven.

Onbewoond eiland

Na anderhalf jaar lijken de golven ineens een nieuw ritme te hebben gevonden. Niet bepaald rustiger. Misschien is het de tijd van het jaar? Misschien heb ik meer rust in mijn leven en is er nu ruimte voor gevoelens van verdriet en gemis? Het is af en aan met de golven van rouw. Ik kan het bijna niet bijhouden. Het gekke is dat ik het voelde aankomen. Ik merkte al weken dat er geen emmertje ging overlopen, maar dat er op zijn minst een zeecontainer op knappen stond. En terwijl ik daar zit op die stoel op kerstavond heb ik één kerstwens: mag ik naar een onbewoond eiland?

Dat kan natuurlijk niet. Een buitenlandse reis is sowieso niet aan te raden deze dagen, daarbij ben ik vastberaden mijn jongens een fijne Kerst te bezorgen. Een lieve vriend helpt mij de stoel uit, ik trek mijn kerstjurk aan en verschijn aan de dinertafel. We hebben een ontzettend warme en gezellige kersttijd met elkaar. Ik ben oprecht dankbaar voor wat er is.

‘Zodra de kerstkaarsen zijn opgebrand, ben ik dat ook’

We genieten van deze intieme tijd, met de jongens die helpen om wat lekkers te maken in de keuken, het brandende haardvuur aan in de kamer, de bordspellen die we uit de kast trekken en fanatiek uitspelen, de vragenkaartjes die we tijdens het eten aan elkaar voorlezen. We mijmeren tijdens deze dagen over Koos’ zijn bezigheden deze kerst. Hij is notabene live aanwezig in de hemel bij het verjaardagsfeest van Jezus. Zou papa aan een lekker taartje zitten? Dat lijkt ons een feestelijk idee. Ik ben trots op ons. En op onze fijne Kerst.

Contrast

Maar zodra de kerstkaarsen zijn opgebrand, ben ik dat ook. Ik plof zonder pardon weer in de stoel: mag ik dan nu naar dat onbewoonde eiland?

Het schrikt mij elke keer weer op hoe groot dit contrast blijkbaar kan zijn. Momenten van geluk en vreugde zijn nog nooit zo waardevol geweest. Ik koester deze momenten. Want de moeilijke, donkere momenten zijn er nieuw bijgekomen. En die verdienen ook een plek en aandacht. Ze liggen vlak naast geluk. En ik neem mijzelf voor ze dit nieuwe jaar vaker met elkaar te verbinden.

Ruimte

In het nieuwe jaar ga ik verder met rouwen. En ik ga naar dat onbewoonde eiland. Nu hoeft dat onbewoonde eiland natuurlijk niet echt onbewoond te zijn. En het hoeft ook niet per se een eiland te zijn. Maar het betekent tijd en fysieke ruimte voor mijzelf. Ik breng het samen met wat mij geluk en vreugde geeft: de prachtige, rustgevende natuur in ons eigen landje. Dit jaar wil ik de paden van tien nationale parken in Nederland bewandelen. Alleen. Met mijn hond als stilzwijgend maatje naast mij.

En ik ga direct van start. Volgend weekend gaan de jongens uit logeren. De wandelroutes staan op mijn telefoon en mijn slaaphutje is geboekt. Onbewoond eiland, ik kom eraan. Let’s do this!

Foto’s zijn gemaakt door Charlotte’s zoon Ivan.