Blog Charlotte | ‘Koos hoort nog wel bij ons, maar hij woont niet meer bij ons’

Lukt het allemaal een beetje? Ja, het lukt eigenlijk best goed. We naderen de tweede zomer na Koos zijn overlijden en we hebben een passend ritme gevonden waarin we samen leven, onze jongens en ik. We zijn graag bij elkaar en hebben onderling een fijne verstandhouding.

We hebben lol samen en helpen elkaar. Oké, de jongens vliegen elkaar nog wel eens in de haren. En de oudste is inmiddels echt een puber met alles wat daarbij komt kijken. Als je ons vanaf een afstandje bekijkt, zijn we just a nice normal family. Er staat ’s avonds eten op tafel, de bedden worden verschoond, de technische klusjes worden aangepakt, de jongens gaan naar school en hun sportclubjes, ik naar mijn werk.

Onwerkelijk

Maar het voelt nog steeds onwerkelijk. Nog net zo onwerkelijk als het was vanaf de dag dat we hoorden dat dit onze toekomst zou worden vijf jaar geleden. Ik word elke dag herhaaldelijk herinnerd aan het feit dat Koos hier tot voor kort als een jonge, ambitieuze man en betrokken, vrolijke vader bij ons woonde. Hij zat vol gevende liefde en positiviteit voor de mensen om hem heen. Is hij wel echt weg?

Als ik naar buiten kijk en het knikkerputje zie wat hij voor de jongens in de stoep heeft laten zetten, zijn sportkleding zie liggen in de la, zijn herkenbare handschrift lees wanneer ik het wachtwoord zoek op de handleiding van de CV. Dan raak ik toch telkens weer even in de war. Bijna 90 weken zijn er voorbij gegaan na het overlijden van Koos. Maar er gaat geen dag voorbij zonder verschillende momenten waarbij er flinke pijnscheuten door mijn hart razen en tranen hun weg vinden langs mijn wang. Wanneer ik weer tot de pijnlijke conclusie kom: het is echt waar. Koos hoort nog wel bij ons, maar hij woont niet meer bij ons.

Confronterend

Afgelopen week moest de klas van mijn zoon in quarantaine. Alle plannen werden ineens anders. Zoonlief bleef binnen. Mijn werk buitenshuis moest wel doorgaan, de andere jongens gewoon naar school. De oppas afgezegd, zoon tussendoor door de teststraat. Alle ballen bleven met wat vlieg- en strekwerk in de lucht. Maar ’s avonds in bed kwamen bij mij de tranen met tuiten. Het lukt wel, dat is het niet. Het is gewoon niet leuk. Het is confronterend en pijnlijk om als incompleet gezin verder te leven. En de meest dagelijkse regeldingen of leuke uitstapjes kunnen onverwachts weer de sluizen naar een nieuwe golf van rouw en verdriet wijd openzetten.

Stil verdriet

De wereld draait verder zonder Koos. En we doen elke dag weer ons best om mee te doen. Genietend van leuke, fijne en grappige momenten. Tegelijk is het verdriet groot en het zicht op het leven wat de jongens en ik moeten missen nu misschien wel helderder dan het ooit was. Het is een stil verdriet. Het helpt om de herinneringen aan Koos levend te houden. Zijn naam te blijven noemen. Dat houdt Koos in ons midden. Waar hij thuishoort.

Beeld: Charlotte en haar man Koos en hun drie kinderen tijdens een feestje