Blog Bianca | Jouw dag, zonder papa

Augustus 2012. Huilend zit je op je fiets, amper vier jaar. Zenuwachtig en vol buikpijn trap je het roze fietsje vooruit. Op weg om kennis te gaan maken met je nieuwe juffen op die o zo grote basisschool.

Trots fietst papa, die dan al ziek is, naast je. Positief als hij is, probeert hij je te kalmeren. Je hoort zijn woorden wel, maar je kunt er op dat moment vrij weinig mee.

Gelukkig. Een van de juffen bij wie je gaat kennismaken, wordt ook echt jouw juf – degene die jou vanaf dag één onder haar vleugels nam. Natuurlijk is ze al op de hoogte van jouw ernstig zieke papa. Dit had al voor een ‘slik’ momentje gezorgd tijdens het kennismakingsgesprek.

Oudergesprekken

In de jaren die volgen voeren papa en ik samen acht oudergesprekken. Geïnteresseerd luistert hij naar wat ze allemaal over jou te vertellen hebben. Om vervolgens kritische vragen te stellen; hij moet toch ontdekken of ze zijn dochter wel echt goed kennen en inspelen op wat ze nodig heeft.

Vanaf het negende oudergesprek ga ik alleen, want nog voordat je groep vier bereikt moet je in de zomervakantie afscheid nemen van papa. Jouw rots, jouw stoei- en turn-maatje, jouw kan-ik-even-lekker-gek-meedoen-en-ontladen-papa. De vader met wie je ging fietsen, beiden een helm op tegen het vallen, om onderweg te stoppen en je door hem te laten verwennen met een warme chocomelk met slagroom.

De eerste schoolweek zonder papa

Op school vertel je die eerste week aan de klas hoe de uitvaart is verlopen. Je hebt de sluitknop van de kist meegenomen. Zo heb je iets tastbaars voor jezelf, om die rare dag op een rijtje te krijgen, maar ook een visuele manier om je verhaal aan de klas, kracht bij te zetten. Met een brok in zijn keel luistert de meester naar je krachtige verhaal.

Ondanks dat je papa mist, fiets je heerlijk door je basisschool, net zoals je klasgenoten die wel nog een papa hebben. Afspreken met vriendinnetjes, turnen, huiswerk maken, een jaartje versnellen, je doet niet onder voor de rest. Ik kijk en luister steeds goed naar je. Niet alleen om te zien hoe je het verlies van papa een plek geeft, maar ook om te begrijpen dat je op school iets anders nodig hebt – dat niet zomaar te herleiden valt tot rouw.

Blauwe galajurk

Papa is er niet bij als je je middelbare-school-advies krijgt.

Hij is er niet bij als ik je uitzwaai voor het schoolverlaterskamp.

En hij is er ook niet bij als je van huis zelfstandig op je fiets naar de brugklas vertrekt , wie weet misschien wel weer huilend.

Hij is er niet bij als je zit te zwoegen in de proefwerkweken. Net zoals papa heb je de tijdsdruk nodig om goed te kunnen presteren.

2025. Vandaag sta je hier. In je mooie, blauwe galajurk, van kleuter uitgegroeid tot een prachtige vrouw. Klaar om je vwo-diploma in ontvangst te nemen. Papa is er weer niet bij. Maar wat vind je het fijn dat Rich speciaal voor jou verlof heeft genomen. “Ik heb al geen vader meer”, zeg je, “en als Rich dan ook zou ontbreken...”

Papa zou apetrots zijn.

Maar weet je, dit is jouw dag. Het draait nu even niet om papa die schittert door afwezigheid. Het draait niet om mama, die ook dit schoolbezoek zonder papa doet.

Het draait vandaag niet om Rich, die zich realiseert dat hij hier mag staan, omdat papa plaats heeft gemaakt voor hem.
Vandaag zijn we trots op jou. Hier heb je keihard voor gewerkt, dit diploma is dan ook meer dan verdiend. Wanneer je papa extra mist op deze dag, dan zijn we er voor jou. Maar wanneer dit vandaag geen rol speelt, is dat ook oké. Het hoeft er namelijk niet altijd over te gaan. Vandaag draait om jou.

• Blog Bianca | 'Wat ik het meest mis, is niet wat mensen denken'

  Blog Bianca | 'Wat ik het meest mis, is niet wat mensen denken'

• Blog Bianca | ‘Waarschijnlijk zijn dit de laatste momentjes met papa’

  Blog Bianca | ‘Waarschijnlijk zijn dit de laatste momentjes met papa’