Blog Bianca | 'Wat ik het meest mis, is niet wat mensen denken'

Niemand kan papa Paul vervangen. En dat wil ik ook niet.

Als mama en weduwe vind ik het moeilijk om alles alleen te moeten doen. Je rouwt zélf, en tegelijkertijd draag je het verdriet van de kinderen. En dan raast het leven ook nog gewoon door. Dat is zwaar. Maar één ding weegt het zwaarst.
Niet het praktische, niet het geregel – maar het feit dat ik het ouderschap niet kan delen. Niet met iemand die hen net zo goed kent als ik.
Niet met iemand die net zoveel van ze houdt.
Niet met iemand die hen, net als ik, zo mist als ze er even niet zijn.

De balans houden in chaos

Praktisch is rouwen ook zwaar. Direct na Pauls overlijden begon het al. Ik werkte toen parttime als juf. De leerlingen en ouders verwachtten dat ik op tijd aanwezig was. Logisch. Tegelijk verlangden de juffen van mijn kinderen, die nog te klein waren om zelfstandig naar school te vertrekken, dat ook.

Na school ging het kunst- en vliegwerk gewoon door. Ik zorgde dat het leven van de meiden zoveel mogelijk hetzelfde bleef. Zo konden ze zich wekelijks een paar uur uitleven tijdens de turn- en dansles. Uiteraard vielen die niet samen. Dus was er iedere dag wel een iemand die naar de sportclub gebracht moest worden.

Daar tussendoor maakte ik snel het eten klaar (dat vanzelfsprekend gezond moest zijn, als de benodigde boodschappen daarvoor in huis waren). Ondertussen schreeuwt het huishouden ook nog om aandacht, want het weet dat ik van opgeruimd houd. Maar door een strakke planning, een goed netwerk en op elkaar ingespeeld zijn, lukte het. Zwaar was het, ja. Maar uiteindelijk… te doen.

Niemand kan Paul vervangen – maar toch

Toch verbleekt die praktische zwaarte bij het échte gemis: het niet vanzelfsprekend kunnen delen van mijn moederlijke gevoelens met de papa van mijn kinderen.
Hij is er niet meer.
Hoezeer ik Rich – mijn huidige partner - hier ook bij betrek, hoe hard hij ook door het vuur gaat voor de meiden, zich soms nog meer zorgen over hen maakt dan ik, heel veel papa-taken op zich neemt en ontzettend veel van hen houdt (want dat doet hij!) - hij zal dit gevoel niet kunnen wegnemen. Want: hij is hun papa niet.

Ouderschap na verlies, naast ouderschap na scheiding

Ik mis het samen kunnen sparren over de meiden. Het delen van verantwoordelijkheid. Het samen verdriet hebben als het met een van de meiden even niet zo lekker loopt. Het samen stralen van trots als de meiden iets bereikt hebben waar ze hard voor gewerkt hebben.

En Rich? Die heeft dat nog. En soms - ja soms - steekt dat.

Wanneer er iets speelt met één van zijn jongens; hun rijbewijs halen, voor de eerste keer op stap gaan, zorgen om school, of nadenken over de opvoeding, zij hebben elkaar.

Als Rich stuitert van trots op zijn zoon, appt hij als eerste haar. De moeder van zijn kinderen. Zij begrijpt waarom hij trots is, zij is dat ook.

Heeft ze zorgen, dan belt ze hem als eerste. Want niemand kent hun kind beter dan hij. En samen bedenken ze een plan. Samen komen ze op voor hun kinderen. Ook al zijn ze uit elkaar: papa en mama zijn ze samen.

En juist dát, dat mis ik.  Mijn moedergevoel delen samen met de man met wie ik mijn kinderen liefheb. Zoals alleen hun papa dat had gekund.