Blog Bianca | ‘“Dus ik heb eigenlijk nooit een echte papa gehad?” vraagt mijn dochter’

Een recent gesprek tussen mijn dochter en ik:

“Ik was vijfendertig toen ik voor de eerste keer naar Pinkpop ging.”
“Mama, ben je serieus, zo laat pas?”
“Ja, papa vond dit afschuwelijk en wilde nooit mee.”
“Waarom ging je dan niet met een vriendin?”

Een logische gedachte van mijn puberdochter, die het op stap gaan inmiddels aardig onder de knie heeft. “Omdat ik niet voor alles oppas wilde regelen.”
“Hoezo, papa was er toch om op ons te passen?” vraagt ze verbaasd.

Onvoorspelbaar

Ik vervolg: “Ja, dat klopt, maar papa was niet in staat om in zijn eentje voor jullie te zorgen, sinds hij ziek was. Jullie waren toen nog zo klein en kleine kinderen maken nu eenmaal veel geluid en zijn gewoon onvoorspelbaar. Daar kon papa niet zo goed meer tegen. Ik had al zoveel oppas nodig, vanwege werk en zo, dat ik echt wel heel goed nadacht of het me het waard was om jullie hier ook nog voor weg te brengen.”

Confronterende vragen

“Ja dat snap ik wel… Dus eigenlijk heb ik nooit een echte papa gehad?”

Poeh…wat een vraag. “Nou, zo zwart-wit is het nu ook weer niet. Papa deed echt wel veel met jullie, hij deed spelletjes, hij kookte, hij bracht jullie mee naar school en naar bed, hij bakte koekjes, ging broodjes met jullie halen bij de bakker. Papa was er altijd en dat kunnen niet alle papa’s. Alleen de volledige zorg en verantwoordelijkheid in zijn eentje dragen, dat ging niet meer.”

Gevoelige snaar

Ze raakt wel een gevoelige snaar, die dochter van mij. Net als zij vind ik het heerlijk om de deur uit te gaan. Paul was dan wel altijd thuis, nog kon ik niet onbezonnen de deur uit. En daarmee miste ik, zowel tijdens zijn ziekte als na zijn overlijden, het contact met andere volwassenen.

Want waar ik ook was, door de week, in het weekend, ik zat altijd tussen de kinderen. Was het niet thuis, dan wel in de klas tussen mijn leerlingen. Ik werkte toen nog als docent.

Alleen op de bank

En de avonden dat ik nog eens tijd voor mezelf had, bracht ik alléén op de bank door. Ik was dan altijd zo blij wanneer iemand een berichtje stuurde. De eerste jaren na Pauls overlijden konden de meiden niet alleen blijven, en van vriendinnen kun je niet iedere dag verwachten dat ze langskomen om samen te kletsen of eten.

Ik miste dus vooral de aanspraak, het voeren van een gelijkwaardig gesprek, het kunnen sparren of ventileren. Met mijn kinderen heb ik dan wel een hele goede band, maar het zijn geen volwassenen. Zo mag ik ze ook niet behandelen, ook niet om mijn leegte op te vullen.

Tijd voor mezelf

Ik heb daarom echt moeten leren dat ik, mama, ook tijd voor mezelf mag nemen, om volwassen dingen te doen. Daarmee hoef ik niet te wachten tot ze het huis uit zijn. Juist dan houd ik het vol en kan ik dikwijls de moeder zijn die ik wil zijn.

Met mijn verstand weet ik dat natuurlijk wel. Maar door het ook daadwerkelijk te doen, ervaar ik pas dat mijn kinderen ook in goede handen zijn als ik er even niet ben.

• Blog Bianca | ‘Soms wil ik dat iemand een arm om me heenslaat en zegt: “Het komt wel goed”’
• Tamara: ‘Je begint de dag met z’n vieren, maar moet met z’n drieën naar huis’