Blog Bertine – Het is stil

Pijn

En dan is het stil, heel stil. En alles voelt zo ontzettend leeg. Zijn mooie oogjes kan ik niet meer zien. Ik hoor zijn adem niet meer, het is stil. Ik kan alleen maar huilen. Mijn kind is dood, dit kan toch niet waar zijn? Dit kan toch niet het einde zijn? Al een aantal weken weet ik dat dit eraan zou komen, maar nu het zo is doet het zo’n pijn. Onvoorstelbaar veel pijn, een pijn die ik niet uit kan leggen. Mijn moederhart doet pijn. Ik voel de connectie niet meer met Daan, de band van het leven is verbroken.

Vaak heb ik eraan gedacht en een voorstelling gemaakt van dit moment. Maar er is geen voorstelling van te maken. Intens verdrietig om mijn lieve kind zo te zien, zo stil, zo zonder leven. Ook mijn kinderen hebben veel verdriet, net als ik. Het doet zo pijn om ze zo verdrietig te zien. Ze snappen het niet en vragen aan mij waarom. Ik begrijp ook niet waarom, maar ik weet wel dat hij nu bij zijn hemelse Vader is.

Maar hoe moet ik nu verder zo zonder jou? Ik mis nu al je mooie lieve stemmetje. Je klopje op mijn schouder. Hoe zou het nu met je zijn? Kun je weer dansen en zingen? Hoe ziet de hemel eruit? Ik kijk omhoog en zie die prachtige blauwe lucht en zoveel wolken. Waar ben je nu? Zoveel vragen waar gewoon geen antwoord op is. Niemand weet hoe het zal zijn na dit leven. Ik moet me vast houden aan mijn geloof en maak zelf een voorstelling van een prachtige tuin waar Daan nu aan het spelen is. Geen verdriet meer en geen pijn.

Ik moet door

Op een prachtige zonnige dag lopen we van de kerk naar de begraafplaats. Het afscheid is mooi, maar iets wat ik nooit had willen meemaken. Daar staan we dan bij een open graf, met touwen zakt de kist omlaag. Mijn keel knijpt dicht en de tranen staan in mijn ogen. Ik sta daar met mijn man en twee kinderen en heel veel lieve mensen om ons heen. Prachtige gekleurde bloemen zijn er en witte ballonnen worden opgelaten. Alles is mooi, we hadden Daan geen mooier afscheid kunnen geven. Gebroken aan het einde van deze dag gaan we naar huis. We komen voor het eerst met ons vieren thuis. Ik duik mijn bed in, ik ben op. Het liefst zou ik er niet meer uit komen. Maar het leven gaat door, ik moet door…