Blog Arjan | ‘Sorry verdriet, maar ik ben er nu even niet’

11 december 2023 · Leestijd 4 min

· ·

Rouw kan je leven overheersen, weet Arjan na het verlies van zijn zoon Mees. Helaas is vakantie nemen van verdriet geen optie. Maar, vakantie nemen mét verdriet wel. Hiervoor bedachten Arjan en Anemoon een bijzonder project op Terschelling.

Kan je vakantie nemen van je rouw? Zo van, “sorry verdriet, maar nu ben ik er even niet. Over een week ben ik weer terug. Voor spoedzaken kan je contact opnemen met mijn collega. Doei!”

Jongens met capuchon

Zeker in het begin kan rouw je hele leven overheersen. Dan staat alles in het teken van je verlies. Ik zag twee jaar geleden bijvoorbeeld overal mijn zoon lopen, omdat ik hem in alle jonge jongens met capuchon herkende. En ik dacht voortdurend ‘wat Mees ervan had gevonden’. Best vermoeiend, met alle emoties die ermee gepaard gaan. Dan heb je op een gegeven moment zin om er even tussenuit te gaan. Op pad, weg.

Maar waar je ook gaat, het verdriet gaat natuurlijk met je mee. En toch… Gewoon in beweging komen is soms al genoeg, en ook het enige wat je dan kan doen.

Olifantenpoot

Misschien herken je wel zo’n situatie; je wordt wakker met een onbestemd gevoel. Het verdriet rammelt aan de deur. Het besef dat er een lege plek is ontstaan in je leven die niet meer wordt opgevuld, slaat je om het hart.

Anemoon zegt dan wel eens dat er een olifantenpoot op haar borst gaat staan. Ik voel het in mijn nek en schouders, die zich schrap zetten voor gedachten en emoties die ongetwijfeld volgen. Het verdriet grijpt zich vast.

“The body keeps the score,” schrijft traumaexpert Van der Kolk, trauma’s laten sporen na in het lichaam. Op dat soort momenten kan je jezelf behoorlijk vastdraaien volgens mij. Gedachten voeren spanningen op in je lijf, en je gespannen lijf zorgt weer voor nieuwe, zware gedachten. Ik zie dan voor me dat je in drijfzand staat en elke keer als je eruit wil stappen dieper weg zakt.

Uit het drijfzand

Dat is het moment waarop ik moet gaan wandelen. Gewoon, de ene voet voor de andere zetten. En dan nog een keer, enzovoorts, tot er een ritme ontstaat. Totdat het wat kalmer lijkt te worden in mijn hoofd en ik de omgeving weer begin te zien. Ik stel mij voor dat vastgezette emoties in het lijf dan langzaam worden losgeschud. Alsof er een stok wordt aangereikt waardoor je jezelf uit het drijfzand kan trekken en weer nieuwe wegen in kunt slaan.

Dus ik vind het heerlijk om te wandelen. Het liefst loop ik gewoon eindeloos door, bijvoorbeeld naar Santiago de Compostella. Op pad, gedragen door het ritme van mijn voeten op de aarde.

Walk of Grief

Maar dat kan niet zomaar. Er moet ook brood op de plank en we hebben een prachtige dochter die nog naar school gaat. Zo kwamen Anemoon en ik op het idee om de Walk of Grief te ontwikkelen, een Rouwpad op Terschelling. Een vijfdaagse pelgrimstocht voor mensen die rouwen. Mensen die net als ik ook wel eens op vakantie willen van hun rouw, in het volle besef dat dat helemaal niet kan. Maar die wandelend in de natuur misschien wel weer nieuwe wegen kunnen zien. Het rouwpad start in 2025.

De auto-reply wordt dan net even anders. Zo van, “ik ben even op pad. Mijn verdriet is ook mee en wie weet wat ik nog allemaal tegenkom. Over een week ben ik weer terug. Groet!”

Elines zoon (14) verongelukt: ‘Hij dacht waarschijnlijk dat de treinen niet reden’