Een gedicht van Bette Westra over een kindje dat geboren werd, maar ‘te klein was voor uit de buik’.
Te klein
Je was nog kleiner dan je kleinste kleertjes.
Je was nog kleiner dan je kleinste kruik,
nog kleiner dan je kleinste knuffelbeertjes.
Je was nog veel te klein voor uit de buik.
Je had gewoon nog even moeten wachten.
Dan mocht je op een dag bij mij op schoot.
Dan kon ik zien hoe lief je naar me lachte
en naar me keek. Dan was je nu niet dood.
Ik schilder witte vlinders op je kistje.
Je was nog kleiner dan ik had gedacht.
Je kwam te vroeg uit mamma’s buik. Ik mis je.
Ik wou dat je nog even had gewacht.
Disclaimer
Dit gedicht is met toestemming van uitgeverij J.H. Gottmer / H.J.W. Becht BV overgenomen uit de bundel Doodgewoon van Bette Westera (tekst) en Sylvia Weve (illustraties). Kopiëren, verspreiden en elk ander gebruik van deze inhoud is niet toegestaan zonder toestemming van de uitgever.
