Pas als je een dierbare verloren hebt, weet je hoe kostbaar ‘tijd’ is. Daarover gaat dit gedicht van Maaike Hofstra.
Tijd
Tijd…
Kwam als zilver
Wat als een regendruppel
door onze handen wegsijpelde
Jouw tijd bij mij was als goud
Mijn wens voor ons:
samen worden we oud
Mijn droom was als in platina verguld
De tijd met jou
was onbetaalbaar
Tijd…
Zo waardevol
Kost niets
Tijd…
Zo kostbaar
Kost niets
Tijd…
Zou ik willen vangen en bewaren
Tijd is…
Helaas ongrijpbaar
Maar de tijd met jou
had meer waarde
dan alle rijkdom
op deze aarde
Maaike Hofstra
