Daan Westerink | ‘Het went maar niet. Wie doet het licht aan in mijn leven?’

Het went niet

Zes maanden is zij er nu niet meer. En het went maar niet. Het is niet eens alleen het feit dat zij er nu niet is, maar ook het vooruitzicht dat ze er nooit meer zal zijn.

Kun je sterven aan een gebroken hart?

Deze man heeft geen idee hoe hij met zijn leven verder moet. Dat hij nooit meer zo omhelsd wordt zoals zij dat deed, verscheurt hem iedere dag een stukje meer. Hoelang kan een hart scheuren? Wanneer laat het laatste draadje los? Kun je sterven aan een gebroken hart?

Het maakt hem angstig, het heel diepe verlangen naar haar, het ongelooflijk hunkeren om weer bij haar te zijn. Hij wil dat de pijn stopt, maar hij wil niet dood. Dat laatste wil hij zijn dochter niet aan doen. Diep van binnen heeft hij maar een wens: weer bij zijn vrouw zijn.

Voor wie ben ik hier

Het is vijf over zes. Het wordt al lichter en de koolmeesjes zijn al druk en hard aan het fluiten. Ze vliegen af en aan met de eerste vroege pieren die hun kop boven de grond uitstaken. Het troost niet dat het leven gewoon verder gaat, dat de wereld gewoon doordraait. Zijn leven staat helemaal stil.

Alleen zij kan me troosten. Voor wie ben ik hier nu nog!

Hij pakt zijn mobiel en toetst wat zoektermen in. Hij komt op een site terecht en ziet een telefoonnummer. Hij klikt erop en ineens hoort hij een vriendelijke vrouwenstem. Voicemail. Natuurlijk, het is nog niet eens echt ochtend. De vrouw zegt dat ze terugbelt als hij zijn nummer inspreekt. Hij hapert. Zegt dat hij niet weet wat hij moet doen. Dat hij bij zijn overleden vrouw wil zijn. Dat hij het niet meer ziet zitten. Dat hij met iemand wil praten. Of iemand hem terug wil bellen.

Hij legt neer. Tranen. Zal ze terugbellen? Een uur verstrijkt. Net als hij wil proberen om toch maar een paar uur slaap te pakken, gaat de telefoon. Dezelfde warme stem.

Waar hij behoefte aan heeft, vraagt ze. Hij schreeuwt het uit. "Aan haar, snapt niemand dat dan? Alleen zij kan me troosten. Voor wie ben ik hier nu nog!"

Schreeuwen

Het is even stil aan de andere kant van de lijn. "Sorry, dat kwam er wel heel erg rottig uit", zegt hij dan. "Geeft niks",  zegt ze. "Als je zo lang samen bent geweest, kan het heel erg lastig zijn om weer zin in het leven te krijgen. Dat is heel normaal. Daar hebben heel veel mensen last van. Niet tegen vechten en er over blijven praten. En schreeuwen mag ook."

Het voelt alsof er een last van zijn schouders valt. Eindelijk iemand die niet zegt "Het went vanzelf, je moet er doorheen", of "Je hebt toch je dochter nog," of "Jullie hebben toch een heel fijn leven samen gehad, wees blij," of "gelukkig heeft ze geen lange lijdensweg gehad." Woorden die niet troosten.

‘Wie doet het licht weer aan in mijn leven?’

"Maar hoe ga ik nou verder? Hoe lang duurt deze ellende, wie doet het licht weer aan in mijn leven?", vraagt hij dan heel aarzelend. Stilte. "Dit is het begin", zegt de vrouw dan. "Vandaag heb jij besloten dat het donker genoeg is geweest. Je wilt op zoek naar het lichtknopje. Zie het maar als het begin van een zoektocht naar een nieuw bestaan. Jij bepaalt de route en het tempo."

Meelopen

Hij hangt op en loopt de tuin in. Op de luie stoel van zijn vrouw zit hij een paar minuten met de telefoon in zijn handen. Dan belt hij zijn dochter. Zal ze niet enorm schrikken? Ze heeft zelf toch ook een gezin. Mag hij haar wel belasten? En het is zo vroeg, ze zijn vast nog aan het ontbijten. Kan hij haar wel storen?

Ze neemt direct op. "Papa!", zegt ze zacht. "Wacht. Ik kom er aan." Verdwaasd staat hij op. Ze komt. Het is nog niet te laat. Het went niet, het leven zonder zijn vrouw, maar hij is niet meer alleen. Er zijn mensen die een eindje met hem mee willen lopen. En dat is voorlopig voldoende.

Tim Overdiek: ‘Ik deed mij sterker voor dan ik was’

Lees ook over:

Tim Overdiek: ‘Ik deed mij sterker voor dan ik was’

Daan Westerink | De roze olifant van verdriet

Lees ook over:

Daan Westerink | De roze olifant van verdriet