Weduwe Marieke (28): ‘Ik dacht dat ik de herinneringen aan S. nooit zou vergeten’
Marieke werd op haar 25e plotseling weduwe. Inmiddels is het drie jaar later en komt ze tot de ontdekking dat sommige herinneringen aan haar man vervagen. Marieke: ‘Na het overlijden van mijn man kon ik me niet voorstellen dat ik ooit iets aan hem zou vergeten. Dat bleek onjuist…’
Herinneringen
Vergeet je wel eens iets waarvan je dacht het nooit te kunnen vergeten? In 2013 woonde ik een half jaar in Zuid-Afrika. Ik was ervan overtuigd dat straatnamen, restaurants en treinstations voorgoed in mijn geheugen zouden staan gegrift. Ik analyseerde het als weggetjes in mijn brein die herinneringen vastleggen. Hoe vaker je ergens aan denkt, hoe vaker jouw hersenpan die weg gebruikt, hoe sterker het asfalt wordt en des te sneller de route.
Kuilen in de weg
Mijn herinneringen aan Zuid-Afrika begonnen na een paar jaar echter al wat typische ‘potholes’ te vertonen. Een pothole is een gevaarlijk gat in de weg, waardoor je makkelijk uit de bocht kan vliegen. (S. beleefde altijd dolle pret aan potholes tijdens onze roadtrip: ‘Nemen we die kuil links of dat gat rechts?’).
Door een pothole verloopt de route via een bepaalde weg ineens niet meer zo soepel. Na verloop van tijd betrapte ik mezelf er op Google soms te moeten raadplegen om iemand over een specifieke plek te kunnen vertellen. Mijn brein vertoonde dus ook potholes als het om herinneringen ging. Jammer, vond ik dat.
‘Hoe vaker je ergens aan denkt, hoe sneller de route naar die herinneringen’
Station S.
Na het overlijden van S. was ik bang dat ik dingen zou gaan vergeten, dat mijn brein de zogenoemde ‘potholes’ over S. zou vertonen. Ik kon mij daar tegelijkertijd niets bij voorstellen. Alles waar ik toen aan dacht, ging in mijn hoofd namelijk over een snelweg via “Station S.”. Dat kon ook niet anders, want ik was daar tien jaar lang ontelbare keren naartoe geraced en mijn brein wist geen betere route.
Zo stond ik na het overlijden van S. een keer bij de bakker en bestelde ik een sesam bruin voor ik er erg in had, terwijl dat nou niet per se míjn lievelingsbrood was. Ik vond het bijzonder en bizar om te realiseren hoe werkelijk alles uit mijn dagelijks leven met hem en onze relatie was verbonden.
‘Alles uit mijn dagelijks leven was met S. verbonden’
Nieuwe wegen
Doodvermoeiend ook, overigens. Steeds die fractie van een seconde waarin je je realiseert dat die route helaas niet meer tot een reactie of resultaat leidt. Het bleef stil op ‘Station S.’ waardoor m’n brein – denk ik – onbewust geprikkeld werd om heel langzaam ook weer andere paden aan te leggen.
Inmiddels gaan veel gedachten over andere, goed begaanbare routes. En dan stuit je dus soms op een moment waarop die oude, vertrouwde weg plots een ‘pothole’ vertoont en je sommige herinneringen aan S. niet meer klakkeloos paraat hebt. En dat vind ik dan weer stom.
—
Al eerder verscheen er een interview met Marieke op de website van Ik mis je. Lees het hier.
*De naam van de man van Marieke; S., is uit privacyoverwegingen afgekort.
