Blog Eva | ‘Terug naar de tijd waarin Joël nog bij me was’

Joël

‘Mam, als ik vlinder worden ben, dán kan ik vogel pakken.’ Joël speelt in de tuin en is iedere keer verbaasd over hoe snel vogeltjes wegvliegen zodra hij erheen rent. Vorige week heeft Joël weer een chemokuur gekregen en hij zal op dit moment wel hele lage bloedwaarden hebben. Hij is wat bleek, maar de zonnestralen op zijn huid doen hem goed. Hij is vrolijk, sterk en wil zelfs wat eten naast zijn sondevoeding. Alles wijst erop dat het de goede kant op gaat met hem. Hoewel die kuur hem echt geen goed doet, is hij al zoveel beter dan net na zijn operatie.

Wonderschone vlinder

Joël zijn favoriete boekje is Krummel, een heel gewone rups. Het gaat over een rupsje, die elke avond voor het slapen gaan aan God vraagt waarom hij nou zo gewoon is. Waarom hij geen stippen heeft als een lieveheersbeestje of een huisje als een slak. God antwoordt iedere keer: ‘Wacht maar. Ik ben nog niet klaar met je’. Krummel snapt er niets van en raakt gefrustreerd en verdrietig. Op het eind van het verhaal komt Krummel erachter dat hij helemaal geen gewone rups is, maar een wonderschone vlinder.

De opmerking van Joël over het worden van een vlinder komt waarschijnlijk uit dat boekje. Maar in het dagelijks leven worden stilgeboren kindjes of kinderen die jong zijn overleden vaak vergeleken met een vlinder. Nu ik zo’n zinnetje hoor uit Joël zijn mond voel ik een steek in mijn hart. Deze opmerking moet ik snel weer vergeten, vind ik. Het gaat goed komen. Hij wordt weer beter.

‘Dan zie ik zijn lach, zijn zachte huidje en zijn prachtige ogen’

Het is inmiddels duidelijk dat Joël niet beter is geworden en ook deze opmerking ben ik niet vergeten. Zodra ik nu een vlinder zie denk ik weer aan mijn mooie ventje. Dan zie ik zijn lach, zijn zachte huidje en zijn prachtige ogen. En voel ik me weer zoals ik me voelde op dat moment.

Traan en een lach

Persoonlijk heb ik niet het idee dat Joël echt een vlinder is of dat hij ze naar me toe stuurt. Wel zijn dit momenten waarop ik weer even terug ga naar een tijd waarin hij nog bij me was. Waarin ik soms een traan laat, maar ook vaak gevolgd door een dikke glimlach. Misschien kan hij wel vliegen nu en jaagt hij eindeloos op vogels.