Blog Bertine – Sinterklaas zonder Daan

Het is avond, ik ben boven aan het strijken. Buiten is het donker, dan gaan vaak mijn gedachten naar Daan. Vooral die avonden zijn zo moeilijk, dan komen de tranen. Isa en Thijn gaan bijna naar bed. Als ze op bed liggen is het zo stil en is het verdriet zo enorm bij mij aanwezig.

Mijn kleine mannetje

Thijn komt naar mij toe en vraagt aan mij of zaterdag sinterklaas aankomt. Een klein mannetje staat bij mij in zijn pyjama. Hij kijkt mij indringend aan. “Ja, Sinterklaas komt zaterdag aan in Nederland.” Blij vraagt hij of hij zijn schoen mag zetten. “Tuurlijk mag dat, want dat doen we altijd toch.”

Zijn volgende vraag komt enorm bij mij binnen. Hij wil ook graag de schoen zetten van Daan. Ik heb er zelf ook aan gedacht, maar niet bedacht om ook Daan zijn schoen te gaan zetten. Tuurlijk ook dat mag van mij en ik ben bang welke vraag hierop gaat volgen. Ik wil niet steeds huilen bij de andere twee kinderen. Ik wil sterk zijn, vooral voor hun. Mijn verdriet gaat nooit weg en zal er voor altijd zijn. Ik moet ermee leren leven. Een nieuwe weg in het leven zoeken. Een weg zonder Daan, maar met Isa en Thijn.

Vraag aan de Sint

Thijn heeft er al flink over nagedacht want hij laat mij vervolgens een brief aan sinterklaas zien. Die brief wil hij bij de drie schoenen leggen. Zijn vraag aan Sinterklaas is zo verdrietig. Het doet mij zo enorm veel pijn. Niemand wil dat zijn kind pijn of verdriet heeft. Eerst moet ik mijn kind zien strijden tegen kanker. En nu het gemis zien van de andere twee kinderen.

Hij vraagt namelijk aan sinterklaas een cadeautje voor Daan bij zijn graf. En laat ook vol trots zijn tekening zien die hij voor de sint heeft gemaakt. Ik pak Thijn vast en houd hem heel dicht tegen mij aan. De kinderen slepen mij er doorheen. Ik geniet van ze en ben heel blij en dankbaar dat ik nog voor deze twee mooie kinderen mag zorgen. Zaterdag ga ik met Thijn naar de intocht van Sinterklaas. Wat zal het dubbel zijn…