Petra: ‘Mijn kinderen gingen in de verkeerde volgorde het huis uit’

Het is een zaterdag in oktober, de dag waarvan ik wist dat hij zou komen. De dag waarop mijn laatste kind het huis uit gaat.

Stemming

Er wordt gesjouwd met dozen en meubels. De laatste dingen worden nog snel ingepakt, er heerst een opgewekte stemming. Wat heeft hij er zin in om eindelijk op zichzelf te gaan wonen! Ik vind het zo het leuk voor hem. Maar het zal ook raar zijn en leeg in huis. Na ruim 27 jaar woont er geen kind meer thuis en wordt een periode afgesloten.

‘Haar kamer staat deels vol, maar voelt daardoor zo akelig leeg’

De volgende dag loop ik door mijn stille huis. Ik kijk naar de leeggetrokken kamer en inspecteer hoe die achtergelaten is. Daarna dwaal ik van de zolder naar de andere kamers. Van Harrold en Wydo is bijna alles weg. Maar van Laura en ook van Lennard liggen er nog spullen. Dingen waar ik nog geen afstand van kan doen.

Lege kamers

Ze staan als herinneringen een beetje doelloos op de plek waar ik ze had neergelegd, ongebruikt. De lege kamers van de jongens staan in schril contrast met die van Laura. Wat van haar was, zal ze nooit op komen halen. Haar bezittingen bleven achter. Haar kamer nog halfvol, maar daardoor zo akelig leeg. Haar fiets voor altijd als een stil aandenken in de schuur.

Alles wat had kunnen zijn

Hoe zou het zijn geweest als ‘alles’ anders was gelopen? Als Laura en Lennard niet waren overleden? Misschien had ik dan nog een kind thuis gehad. Misschien nog wel twee! Hoe zou het zijn geweest om met Laura nog een jaartje samen te zijn en van elkaar te kunnen genieten? Vrouwendingen doen? De moeder-dochterband verstevigen? Ik mis het, alles wat had kunnen zijn.

‘Er is iets fout gegaan’

Verkeerde volgorde

In het vacuüm dat is ontstaan rond het uit huis gaan van de laatste, kan ik er niet aan ontkomen te bedenken dat er iets heel erg fout ging. Namelijk dat mijn kinderen in de verkeerde volgorde het huis verlieten. Niet de oudste ging het eerst, maar de jongste, Lennard. En de laatste die nu weg is, was de tweede in de rij.

‘Mijn kinderen verlieten het huis in de verkeerde volgorde’

Door het vertrek van Wydo, wordt het verlies van Laura en Lennard extra voelbaar. Het ís niet gewoon gegaan. Mijn nest is eerder leeg dan ik had gedacht en gewild. Het toekomstbeeld dat ik had toen mijn kinderen nog klein waren is niet uitgekomen. En dat doet pijn.

Dankbaarheid

Toch is er naast verdriet ook dankbaarheid in mijn hart bij het laatste kind dat nu vertrekt. Met hem heb ik de drie jaren nadat Laura overleed doorgebracht. Het waren, ondanks het intense verdriet om Laura en het mildere om Lennard, goede jaren samen. We gingen verder met het verlies. We konden elkaar steunen, maar ook vrij laten in de manier waarop we rouwden. Ik kijk er met warmte en dankbaarheid op terug.